เรื่องมีอยู่ว่า  อดีตกาลนานมาแล้ว ยังมีนักรบผู้กล้าหาญสองคน เดินทางมาพบกันโดยบังเอิญ ทั้งสองนั่งพักภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีใบดกหนาครึ้มต้นหนึ่ง  โดยผู้หนึ่งอยู่ทางทิศตะวันออก และอีกผู้หนึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของต้นไม้นั้น ไม่ห่างไกลกันนัก 

นักรบผู้หนึ่งได้เงยหน้ามองขึ้นไปบนต้นไม้  พร้อมกับอุทานว่า

“โอ! ใครเอาโล่เงินมาแขวนอยู่บนต้นไม้นี้”    นักรบอีกผู้หนึ่งจึงมองไปตาม แล้วพูดขึ้นว่า 

“แกนี้ช่างโง่นัก ไม่รู้จักแม้กระทั่งโล่ทอง โล่นี้เป็นโล่ทองต่างหาก” นักรบคนแรกจึงพูดว่า 

“แกนั่นแหละโง่ โล่นี้เป็นโล่เงิน” อีกคนก็พูดว่า

“โล่เงินบิดาแกล่ะสิ เห็นชัดๆอยู่นี่ว่าเป็นโล่ทอง” 

แล้วทั้งคู่ก็เกิดทุ่มเถียงกัน  ต่างฝ่ายต่างบันดาลโทสะ  จึงชักดาบออกตรงเข้าประหัตประหารกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยทั้งคู่ต่างเป็นยอดฝีมือที่มีเพลงดาบยอดเยี่ยมทัดเทียมกัน  จึงมิอาจที่จะเอาชนะกันได้ในเวลาสั้นๆ  หลังจากการต่อสู้ได้ผ่านไปหลายกระบวนเพลง  ต่างก็เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและอ่อนแรง  ในขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกนับถือและทึ่งในฝีมือเพลงดาบของคู่ต่อสู้ยิ่งนัก  ต่างยืนเอาดาบยันกับพื้น  หอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน  และเป็นการบังเอิญอย่างเหลือเกิน  ที่ทั้งสองต่างก็มาหยุดยืนอยู่ตรงตำแหน่งที่นั่งพักในตอนแรก  เป็นแต่เพียงสลับที่กัน 

แล้วต่างฝ่ายต่างก็มองไปที่โล่ใบนั้น  เกิดความรู้สึกตื่นเต้นระคนประหลาดใจ  เพราะผู้ที่เห็นว่าเป็นโล่เงินในตอนแรก  กลับมองเห็นเป็นโล่ทองในขณะนี้  และผู้ที่เห็นว่าเป็นโล่ทอง ก็กลับมองเห็นว่าเป็นโล่เงิน  พลันทั้งสองก็เข้าใจได้ทันทีว่า  ที่แท้โล่นี้มีสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นเงิน อีกด้านหนึ่งเป็นทอง  ทั้งสองเดินเข้าหากันด้วยสีหน้าที่บรรยายความรู้สึกไม่ถูก  ทั้งรู้สึกขบขัน  ทั้งรู้สึกเสียใจ และสำนึกผิดในความเหลวไหลสะเพร่าของตัวเอง  ผู้หนึ่งพูดขึ้นว่า

“พวกเราเกือบฆ่ากันตาย ด้วยความเข้าใจผิด”   ความเคียดแค้นเมื่อสักครู่นี้ได้หายไปราวกับปลิดที้ง แปรเปลี่ยนเป็นความรักใคร่สนิทสนม ต่างจับมือสนทนากัน ประหนึ่งว่าเป็นสหายกันมาตั้งสิบปี แล้วต่างก็อำลาจากกันไปด้วยความรู้สึกรักและคิดถึงกัน

เรื่องราวต่างๆในสังคมมนุษย์ที่ก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาทขัดแย้งกัน  อันเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิดเช่นนี้ ย่อมมีอยู่มิใช่น้อย  ถ้าเรารู้จักมองสิ่งต่างๆ โดยเอาความเป็น  “เรา” และความเป็น “เขา” ออกไปเสียบ้าง  และยืนอยู่  ณ จุดกลาง เราคงจะเห็นสิ่งต่างๆได้ถูกต้อง และตรงต่อความเป็นจริง หรือใกล้เคียงกับความเป็นจริง  หรืออย่างน้อย  ถ้าเอาความเป็น “เรา”  ออกไปไม่ได้  ก็ลองไปยืนอยู่ตรงจุดที่เป็น “เขา” ดูบ้าง บางทีอาจทำให้ความรู้สึกและการมองเห็นสิ่งต่างๆแปรเปลี่ยนไป