เวลามันว่าง ก็ให้รู้อยู่กับความว่าง ความว่างก็เป็นสภาวธรรมอันหนึ่ง ผู้รู้ว่าว่างก็เป็นสภาวธรรมอันหนึ่ง กำหนดดุูความรู้ของจิต ณ จุดปัจจุบัน มันรู้อะไร ก็เอาอันนั้นมาพิจารณา จิตมันบอกว่าหมดกรรมแล้ว ก็ดูความจริงสิ ว่ามันหมดกรรมจริงไหม ถ้ามันหมดกรรมจริง มันก็รู้ได้ด้วยตัวเอง ไม่มีอะไรต้องสงสัย เพราะจิตจะปล่อยวางทุกสรรพสิ่งแม้กระทั่งตัวจิตเองก็หมดความยึดมั่นถือมั่น ถ้าหมดสิ้นความหลงก็รู้ชัดว่า อวิชชามันดับไปเมื่อไรอย่างไร ไม่สงสัยในตัวเอง

ถ้ามันยังไม่ชัด ก็เอาความรู้ของจิตมาพิจารณาต่อไป ดูว่าจิตมันยังติดพันสิ่งใด เอาขันธ์ 5 ออกมากาง ไล่ไปตั้งแต่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ รู้ชัดเจนหมดหรือยัง ปล่อยวางได้หมดทุกอาการหรือไม่ ยังติดยังยึดในสิ่งใด ถ้าจิตปล่อยวางขันธ์ 5 ได้แล้วจริง ขันธ์ 5 กับจิต มันจะแยกจากกันให้เห็นได้อย่างชัดเจน จิตจะไม่มีทุกข์เกิดขึ้นเพราะอาการแห่งขันธ์ 5 แปรปรวน

จากนั้น ก็พิจารณาผู้รู้ให้เห็นชัดเจน ว่าผู้รู้ที่มันเป็นนักรู้เรื่องราวต่าง ๆ อยู่ในขณะนี้ มันคืออะไร เอาสติปัญญาเพ่งที่ผู้รู้และสิ่งที่มันรู้ จุดสุดท้ายมันก็หลงผู้รู้นี่แหละ ผุ้รู้มันไม่รู้ตัวเอง จึงกลายเป็นความหลง ถ้าทำลายความหลงได้ ผู้รู้เดิม ๆ มันจะอันตรธานหายไปด้วย จะปรากฏธรรมชาติรู้อีกแบบหนึ่ง เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอะไรเหมือน เป็นธรรมชาติที่ไม่เกิดไม่ดับ ไม่ปรุงไม่แต่ง ไม่ติดไม่ยึด ไม่เกาะเกี่ยวผูกพันกับความรู้ใด ๆ เป็นอิสระอยู่ในหลักธรรมชาติในท่ามกลางแห่งขันธ์ 5 อย่างชัดเจน ไม่มีจุดผู้รู้ ไม่มีตำแหน่งที่ตั้งใด ๆ ให้เป็นนิมิตเครื่องหมาย เป็นธรรมชาติรู้ที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีสิ่งใดอาจเอื้อมเข้าไปพัวพันแตะต้องได้เลย ท่านเรียกธรรมชาตินั้นว่า นิพพานหนึ่ง บรรดาผู้รู้แท้ ย่อมไม่สงสัยในธรรมชาตินี้

 กราบนมัสการ  พระอาจารย์ครับ   ลองทำแล้วครับ สิ้นสงสัย มันปล่อยหมด ( เดิมทีก็ไม่เคยคิดว่า ตัวเองปล่อยตัวเอง มันจะเกิดขึ้นได้ ถ้าทุกข์ไม่พอมันคงไม่ปล่อย ถ้าเห็นว่าว่าสุขบ้างทุกข์บ้างมันคงไม่ปล่อย) ผู้ปฏิบัติธรรมมีหน้าที่ทำแต่เหตุให้ถึงพร้อมแค่นั้นเอง.....ผลทำเอาแต่งเอาก็ไม่ได้....เวลาจะเป็นๆเอง...

กองขันต์ก็ทำหน้าที่ไปตามหน้าที่ของเขาไม่มีใครเป็รเจ้าของ  แม้กระทั่งรู่เองก็ไม่มีใครเป็นเจ้าของ  ไม่มีความั่นหมายใดๆ ไม่มีอะไรเป็นอะไร ผมกราบขอบพระคุณพระอาจายร์  เรื่องหลงผู้รู้.....ปล่อยโดยไม่ต้องปล่อยจึงปล่อย   พระธรรมคำสอนพุทธองค์อัศจรรย์ก็ตรงนี้

ถ้ามีโอกาสเดินทางไปวัดดอยแสงธรรมญาณสัมปันโน ผมจะไปกราบนมัสการพระอาจารย์ ครับ 

 กราบนมัสการครับพระอาจารย์

ผมมีสภาวะธรรมบางอย่างจะกราบเรียนถามพระอาจารย์ ว่า แต่เดิมการนึกคิดบางอย่างมันจะมาพร้อมภาพที่ปรากฏในหัวจึงทำให้คิด นึก และก็ติดอกติดใจ โมโห หรือ โกรธ จึงส่งผลมาถึงการกระทำให้มีอันเป็นไปต่าง ๆนาๆ  แต่ปัจจุบันภาพในหัวที่เกิดมาพร้อมความคิดความนึก "ภาพมันหายไป" แต่มันก็มีการกระทำเกิดขึ้นตามที่เราคิดเรานึกนั้น แต้่ภาพในหัวมันไม่เกิด แต่ก็กระทำได้แบบเฉยๆ ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อการกระทำเหมือนกับว่าทำไปอย่างนั้นเอง คำถามครับ การปฏิบัติธรรมของกระผมที่ผ่านมาตามที่ผมเคยนำเรียนถวายพระอาจารย์ไปแล้วในคำถามแรก!  ผมปฏิบัติพลาดไปในจุดใดหรือเปล่า ครับ!!  กราบนมัสการมาด้วยความเคราพ ครับ