ตอบ ๑. การสะสมอาหารที่เรียกว่า สันนิธิ หมายถึง การเก็บอาหารที่รับประเคนไว้แล้วเก็บไว้ค้างคืน แล้วนำไปฉันในวันรุ่งขึ้น ปรับอาบัติปาจิตตีย์ การเก็บอาหารที่รับประเคนแล้วในตอนเช้า เพื่อมาฉันตอนเพลที่กุฏิ ไม่จัดเป็นอาบัติ

ยาวกาลิก ยามกาลิก ๒ นี้ เก็บไว้ในอกัปปิยะกุฎี แม้เป็นของสงฆ์ ชื่อว่า อันโตวุฏฐะ แปลว่า อยู่ในภายใน หุงต้มให้สุกในอกัปปิยะกุฎี ชื่อว่า อันโตปักกะ แปลว่า สุกในภายใน ภิกษุหุงต้มให้สุกเอง ชื่อว่า สามะปักกะ แปลว่า ให้สุกเอง ทั้ง ๓ อย่างนี้เป็นวัตถุแห่งทุกกฏ ห้ามไม่ให้ฉัน

ยาวกาลิกที่เก็บไว้ในกัปปิยะกุฎี ไม่เป็นอันโตวุฏฐะ หุงต้มในนั้น ไม่เป็นอันโตปักกะ แต่ทำเองในนั้น คงเป็นสามะปักกะ ท่านห้าม แต่จะอุ่นของที่คนอื่นทำสุกแล้ว ท่านอนุญาต (พูดง่าย ๆ คือ พระทำอาหารรฉันเองไม่ได้ ไม่ว่าจะเก็บไว้ที่ไหนก็ตาม)

๒.ของที่บิณฑบาตได้มาที่เขาใส่บาตรเรา ถือเป็นของส่วนตัว ถ้าเราไม่คิดจะเอาแล้ว จะนำไปให้ใครก็ได้ แต่ถ้าเรายังไม่ได้เลือกก่อน จะให้ได้ก็แต่เฉพาะ พ่อแม่เท่านั้น ส่วนที่เป็นของสงฆ์ จะไปถือวิสาสะหยิบฉวยเอาเองโดยพลการไม่ได้ ต้องขอให้สงฆ์อนุญาตเสียก่อน ท่านเรียกว่า อปโลกน์ เมื่อสงฆ์อปโลกน์ แล้ว จึงนำไปแจกจ่ายกันได้ จะไม่เรียงลำดับพรรษาก็ไม่เป็นไร

๓.ถ้าผู้เป็นเจ้าของ นำผ้าไปอยู่ในคลังของสงฆ์แล้ว ก็ถือว่าภิกษุผู้เป็นเจ้าของได้สละผ้านั้นแล้ว ผ้าก็ตกเป็นของสงฆ์โดยพฤตินัย แม้ไม่ได้กล่าวคำสละผ้าให้ถูกต้องก็ตาม ก็เป็นเรื่องการทำคืนเพื่อออกจากอาบัติของผู้นั้นอาจไม่สมบูรณ์ เพราะต้องสละผ้าต่อหน้าภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง แล้วปลงอาบัติ จึงพ้นจากอาบัติไปได้ โดยธรรมเนียมเมื่อสละผ้าแล้ว ท่านก็ให้คืนแก่เจ้าของเดิม เมื่อได้รับผ้าคืนมาแล้ว หากไม่ประสงค์จะใช้ หรือเปลี่ยนใหม่ ก็จึงให้องค์อื่นต่อไปได้ สำหรับผ้าที่อยู่ในคลังสงฆ์ จัดว่าเป็นของสงฆ์แล้ว ก็อยู่ที่กติกาสงฆ์ว่าให้ทำอย่างไร หากสงฆ์อนุญาตให้นำไปใช้ได้ ก็เอาไปอธิษฐานใช้ได้เลย ไม่จำต้องสละอีก