ใจคนยังมีกิเลสหนาอยู่ จะให้ปล่อยวางอะไรได้ง่าย ๆ อย่างไร ถ้ากิเลสเบาบางแล้ว ก็อาจปล่อยวางได้ง่าย ดังนั้น จึงต้องฝึกสติปัญญาให้กล้าแข็งถึงขั้นที่ควรจะปล่อยวางได้ มันจึงปล่อยวาง แต่เมื่อยังปล่อยวางไม่ได้ ก็ต้องใช้สติข่มกลั้นอดทนฝืนต่อสู้ทำลายความคิดที่จะทำให้จิตยึดมั่นถือมั่นในเรื่องนั้น ๆ อันเป็นเหตุทำให้ใจเราเป็นทุกข์ อย่าไปคิดถึงเขาในทางที่จะทำให้เกิดความรักความชอบความอาลัยมากขึ้น จงคิดในทางตรงกันข้ามว่า เรากับเขามีกรรมร่วมกันมาแค่นี้ เราทำดีกับเขา ก็เป็นความดีของเรา ไม่มีอะไรเสียหาย เขาไม่ทำดีกับเราตอบ ก็เป็นเรื่องของเขา อย่าเก็บมาคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ว่าเขาไม่เห็นความดีของเราบ้างเลย เราทำดีไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็น ความดีเราก็ได้เต็มเปี่ยมเหมือนเดิม ไม่ต้องหวังผลตอบแทนจากคนอื่น ไม่ต้องอยากให้คนอื่นมาตอบแทนความดีของเรา

เราทำดี เราก็ได้ดีเอง ความดีไม่สูญหายไปไหน ไม่ว่าจะมีใครเห็นหรือไม่มีใครเห็น ก็ไม่ทำให้ความดีที่เราทำไปแล้ว เพิ่มขึ้นหรือลดลง หรือไม่มีใครตอบแทนความดีของเราก็ตาม หากเขาจะตอบแทน ก็ยกให้เป็นเรื่องความดีของเขาจะทำเอง อย่าไปอยากให้เขามาตอบแทนความดีของเรา พยายามคิดให้ถูกต้องตามคลองธรรม อย่าปล่อยให้จิตคิดนึกไปแบบผิด ๆ เมื่อเราคิดถูกต้องตามความเป็นจริงแล้ว จิตก็จะเกิดสติปัญญา รู้ทันความคิดของตัวเอง ว่าอะไรคิดผิด อะไรคิดถูก เมื่อจิตเข้าใจเหตุผลอย่างแจ่มแจ้ง มันหากปล่อยวางของมันเอง เราอย่าไปชิงสุกก่อนห่าม จิตมันยังไม่ปล่อยวาง แต่ไปอยากให้มันวาง ก็ยิ่งทุกข์หนักเข้าไปอีก

ฝึกคิดอย่างมีเหตุผลตั้งอยู่บนพื้่นฐานของความเป็นจริงในปัจจุบันก็พอ อย่าคิดไปในอดีต อย่าคาดหมายอนาคต อย่าไปอยากให้อะไร ๆ เป็นอย่างใจเราต้องการ เราหมั่นทำลายความคิดความเห็นที่ผิด ๆ เหล่านั้น ทิ้งไป ใจก็จะสงบระงับบรรเทาจากความอยากพอมีที่ว่างให้ธรรมได้สอดแทรกเข้าไปบ้าง ใจไม่ฟุ้งเฟ้อเห่่อเหิมทะเยอทะยานจนเกินขอบเขตให้ผิดศีลผิดธรรม พยายามฝึกคิดให้ถูกต้อง ฝึกบ่อย ๆ ถึงแม้ยังไม่ถึงขั้นทำใจให้ปล่อยวางได้ อย่างน้อยก็จะได้รับผลคือ ความทุกข์น้อยลง