ความฉลาดมี ๒ อย่าง คือ ฉลาดในทางโลก กับ ฉลาดในทางธรรม

ถ้าอยากจะฉลาดในทางโลก ก็ต้องหมั่นศึกษาหาความรู้ จากแหล่งความรู้ต่าง ๆ ที่น่าเชื่อถือได้ หมั่นศึกษาค้นคว้า และพูดคุยกับนักปราชญ์ อย่าไปคบคนโง่ คนที่จะพาให้เราฉิบหายไปในทางอบายมุข พาตัวเองออกจากคนเหล่านั้น แล้วคบคนดีคนที่ตั้งใจศึกษาหาความรู้ด้วยกัน ขยันเรียนขยันค้นคว้า จดจำความรู้ต่าง ๆ ฝึกฝนการงานที่เราชอบ และมีพรสวรรค์ที่จะทำได้ดี ศึกษาให้มาก ทำให้มากเข้าไว้ ก็จะกลายเป็นคนฉลาดได้เอง

ถ้าอยากจะฉลาดในทางธรรม ก็ต้องศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

ฝึกให้ทาน เพื่อทำให้ใจอ่อนโยนมีเมตตาอยากช่วยเหลือผู้อื่น ไม่โลภอยากได้ของผู้อื่น

ฝึกรักษาศีลเพื่อให้ใจเกิดการให้อภัย ไม่ไปทำร้ายผู้อื่น ไม่เบียดเบียนใคร

ฝึกสมาธิทำใจให้สงบตั้งมั่นในอารมณ์อันเดียวมี พุทโธ ๆๆ เป็นต้น

ฝึกปัญญา ให้ใจรู้เห็นธรรมตามความเป็นจริง ให้รู้ว่า กิเลสคือความโลภ ความโกรธ ความหลง นี้เป็นต้นเหตุทำใจของเราให้เป็นทุกข์ ทำให้เราหลงโง่ไปกับมัน หลงสำคัญว่า ร่างกายเป็นตัวเรา เลยอยากได้โน่น อยากได้นี่ มาปรนเปรอร่างกาย แม้ด้วยวิธีการที่ไม่ชอบก็ยังอยากจะได้

ฝึกสติปัญญาต่อสู้เอาชนะกิเลสในใจตนเองให้ได้ กำจัดโลภ โกรธ หลง ให้น้อยลง มากบ้างน้อยบ้าง ก็ต่อสู้กันไป ถ้าเอาชนะกิเลสได้ตรงไหน ใจก็จะฉลาดขึ้นมาเองตรงนั้น

สุดท้ายให้รู้ว่า ร่างกายมันเป็นของต้องแตก ต้องพัง ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย ไม่มีใครจะฝืนกฏธรรมชาติ นี้ได้ เราควรใช้ร่างกายสร้างบุญกุศลคุณงามความดีให้มากเข้าไว้ เดี๋ยวร่างกายมันเกิดตายขึ้นมา ก็จะหมดโอกาสทำความดี ให้รู้ว่า ร่างกายมันตายได้ทุกวัน เราจะตายวันไหนก็ไม่รู้ อย่าได้ประมาท ทำใจให้รู้อย่างนี้ พิจารณาอย่างนี้อยู่เนื่อง ๆ ก็จะเป็นเหตุทำให้ฉลาดขึ้นได้เรื่อย ๆ