จิตสามารถรู้ได้ทีละหนึ่งสิ่ง แต่อาศัยว่า จิตมีความเร็วมาก จึงดูเหมือนสามารถรู้ได้ในหลาย ๆ สิ่ง พร้อม ๆ กัน ยิ่งถ้าผู้ฝึกสติมาอย่างช่ำชอง ถ้ามีสติมาก ก็สามรถรู้ไปได้มากตามกำลังของสติ จึงสามารถ รู้ลมหายใจไปพร้อม ๆ กับคำบริกรรมพุทโธได้ แต่ก็เป็นเพียงชั่วพักชั่วครู่ตามกำลังของสติเท่านั้น ไม่นานก็จะเผลอเพลินไปกับความคิดอย่างเดียว หลงลืมลมหายใจไปเสีย

แท้จริง กายเราหายใจเข้า ๆ ออก ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่เรามีสติรู้ลมหายใจ วันหนึ่งไม่กี่ครั้ง ผู้ที่จะรู้ลมหายใจได้ตลอดเวลา ต้องฝึกจิตจนเข้าขั้นมหาสติแล้ว จึงจะไม่เผลอลืมลมหายใจ เวลาไม่มีสติ ก็จะไม่รู้ตัวว่า ตัวเองคิดอะไร ทำอะไร พูดอะไร มีแต่ความเพลินไปกับเรื่องที่คิด ที่เห็น หรือที่ได้ยิน เกิดความดีใจ เสียใจไปตามเรื่องราวต่าง ๆ