ไปดูในวินัยมุข เล่ม ๒ เรื่อง กาลิกต่าง ๆ น้ำผลไม้ลูกเล็ก ไม่เกินกำปั้น กรองเอาแต่น้ำ ไม่ให้มีเนื้อ เช่น น้ำส้มคั้น น้ำลำใย น้ำแอปเปิ้ล น้ำองุ่น น้ำลิ้นจี่ ก็ฉันได้

ส่วนน้ำที่เป็นผลใหญ่ เช่น น้ำสับปะรด น้ำมะพร้าว น้ำแตงโม น้ำส้มโอ ห้ามฉัน น้ำที่มีคติเป็นอาหาร เช่น น้ำนม น้ำเต้าหู้ น้ำถั่วเหลือง เฉาก๊วย ห้ามฉัน

น้ำอัดลม น้ำโกโก้ กาแฟ กระทิงแดง ลิโพ น้ำมะตูม น้ำชา พวกนี้ฉันได้ ยึดหลักว่า อะไรที่มีบัญญัติในพระวินัย ก็ฉันได้หมด แต่ถ้าไม่มีในพระวินัย ก็ไม่ควรฉัน

สมัยนี้อนุโลมฉันกันจนเลอะเทอะ พระวินัยให้ฉันเป็นยา คือ พอประทังร่างกายให้เป็นไปเพื่อการทำความเพียร ไม่ได้ให้ฉันเพื่อเอาอิ่ม เอาอร่อย มันจะกลายเป็นกิเลส

ผู้ตั้งใจประกอบความเพียรหวังพ้นทุกข์ ไม่ควรเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นของสำคัญ มีอะไรที่ฉันได้ก็ฉันไป ถ้าไม่มีก็ไม่ไปขวนขวายหามา ท่านให้ฉันตามมีตามได้ มีก็จึงฉัน ไม่มีก็ไม่ฉัน ไม่ใช่ไม่มี ก็ไปหามาฉัน เห็นแก่ปากแก่ท้อง ก็ทำความเพียรไปไม่รอด