โยมมีความรู้สึกว่า เวลาโยมทำการบ้าน

หรือเวลาโยมอยากรู้คำตอบอะไรมากๆ อะไรก็ตาม

ถ้าโยมไปเร่งหาคำตอบ โยมกลับไม่ได้คำตอบนั้นเลย

แต่พอโยมหยุดคิด มันกลับได้คำตอบ

เรื่องนี้เป็นกันหลายเรื่องมาก

เช่น สมัยเด็กโยมมีสงสัยว่าสิ่งทั้งปวงรวมกันแล้วได้อะไร

ในตอนนั้นก็เครียดคิดไปเถอะ ยังไงก็ไม่ได้คำตอบ

พอโตขึ้นมาความอยากรู้ตัวนี้มันหายไปแล้วจู่ๆก็ได้คำตอบ

คือสิ่งต่างๆรวมกันต้องได้ความว่างเท่านั้น

หรือแม้แต่มีช่วงหนึ่งที่โยมหลงไหลในรูปร่างต่างๆมาก

และเชื่อว่ารูปร่างนั้นตรงข้ามกับความว่าง

ก็พยายามหาว่าอะไรตรงข้ามกับความว่าง

ตอนนั้นคิดไปเถอะเร่งคิดไปเถอะคิดยังไงก็ไม่ออก

แต่พอมาตอนที่โยมเลิกสนใจ จู่มาวันหนึ่งโยมก็รู้ว่า

สิ่งตรงข้ามกับความว่างก็คืออะตอมหรือควาร์คที่มี

จำนวนเป็นอนันต์ราวกับทราย

หรือแม้กระทั่งโยมเคยสงสัยว่า ตัวเราตรงข้ามกับอะไร

ตอนนั้นก็คิดหาคำตอบไปเถอะยิ่งเร่งยิ่งไม่ได้

แต่พอโยมผ่อนคลายไม่ได้สนใจมันมากมันกลับรู้คำตอบ

คือสิ่งตรงข้ามกับเราก็คือสิ่งที่เป็นศัตรูกับเรา(และสิ่งที่เป็นศัตรูกับเราก็เหมือนกับพวกที่ล่าเนื้อเป็นอาหาร)

อย่างนี้เป็นต้น(อันที่จริงมีอีกหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้)

อยากถามหลวงพ่อว่าเพราะอะไรจึงเป็นเช่นนี้