ตอนบวชเป็นสามเณร มีศีล ๑๐ เป็นเกราะป้องกันอารมณ์ต่าง ๆ ที่จะทำจิตให้ฟุ้งซ่าน มีข้อวัตรปฏิบัติที่เป็นไปเพื่อความสงบ จิตจึงสงบได้ง่ายกว่าเป็นฆราวาส

เมื่อเป็นฆราวาสแล้ว ต้องประกอบหน้าที่การงานเพื่อการเลี้ยงชีพ ต้องสัมผัสกับอารมณ์ที่น่ารักน่าใคร่น่าพอใจต่าง ๆ เกิดความยินดียินร้ายมากมาย อันเป็นข้าศึกต่อความสงบ กำลังของสติยังมีไม่มากพอ จิตก็เคลิบเคลิ้มหลงใหลไปตามอารมณ์ต่าง ๆ ได้ง่าย

อยากให้ใจสงบ ก็ต้องตั้งจิตให้อยู่ในศีล ๕ แล้วฝึกสติด้วยการบริกรรมพุทโธให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตาม ถ้าเผลอไปก็ยอมรับว่าเผลอ รู้ตัวก็กลับมาบริกรรมพุทโธใหม่ ฝึกอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจิตจะบริกรรมพุทโธได้เองอย่างช่ำชองเป็นอัตโนมัติ ถ้าฝึกได้ถึงขั้นนั้น ผู้รู้จะปรากฏเด่นขึ้นมาให้สติจับได้ ก็กำหนดสติจดจ่อที่ผู้รู้แทน จิตจะมีสัมปชัญญะความรู้ตัวมากขึ้น เมื่อถึงจุดอิ่มตัว จิตก็จะสงบรวมลงเป็นสักแต่ว่ารู้ให้เห็นได้เอง

 กราบพระอาจารย์ที่เมตาครับ กระผมจะน้อมนำไปปฎิบัติครับ