คุณรักษาศีล ๘ ได้ ก็ถือว่า ดีมากแล้ว อะไรที่ทำแล้วสบายใจ ก็ทำไปเถอะ มันจะเป็นกิเลสบ้างก็ช่างหัวมัน อย่าทำให้ศีลขาดก็พอ เป็นฆราวาส จะไปทำลายความอยากเหมือนพระ มันก็ทำได้ยาก ทำแล้วก็มาเป็นกังวลวุ่นวายใจ มันอยากกินอะไรก็กินเข้าไป มันกลัวขาดสารอาหาร ก็หาสารอาหารมากินอย่าให้ขาด เอาที่มันสบายใจ ระวังศีล อย่าให้ศีลขาดก็ใช้ได้ สมาธิก็ค่อย ๆ ทำไป ปัญญาก็ค่อย ๆ พิจารณาไปตามกำลังของตัวเอง ถ้าเมื่อไรพร้อมที่จะปฏิบัติเพื่อฆ่ากิเลสจริง ๆ อันนั้นมันต้องออกจากฆราวาสมาเป็นนักบวช ก็ค่อยมาทำความเพียรฝืนกิเลส ฆ่ากิเลสทุกประเภท

พระท่านก็ฉันมื้อเดียว อาหารก็บิณฑบาตตามมีตามได้ ท่านก็ไม่ได้กลัวอดกลัวขาดสารอาหาร ท่านก็ยอมตายคาผ้าเหลือง ตายอยู่กับความเพียรฆ่ากิเลส เราเป็นฆราวาสยังฝืนกิเลสไม่ได้ก็ยอม ๆ มันไป จะไปทำอย่างพระ ก็ทำไม่ได้ กำลังใจไม่มากพอ ก็จงรู้ฐานะของตัวเอง ว่าทำได้แค่ไหน ทำแล้วใจสงบ ใจสบาย นั่นแหละ ความพอดีของตัวเอง อย่าให้ตัวเองเดือดร้อนจนอยู่ไม่เป็นสุข ไม่มีใครบังคับให้ทำ ตัวเองต้องบังคับตัวเอง อะไรทำแล้วใจมันดีขึ้น ก็ทำได้ทั้งนั้น ดีกว่าปล่อยให้ใจมันตกต่ำ

แม้พระปฏิบัติ บางครั้งก็ทำความเพียรสู้กิเลสได้ บางครั้งก็แพ้กิเลส บางทีก็ต้องฮึดสู้กิเลสเป็นพัก ๆ ไป ความเพียรมันก็มีขึ้นมีลง แล้วแต่ใครจะเร่งเครื่องฝึกซ้อมตัวเองหนักบ้างเบาบ้าง ก็ว่ากันไปตามกำลังของแต่ละองค์ ไม่ไปเอาอย่างกัน

กระผมเข้าใจแล้วครับ