๑.ในพระวินัยเสขิยวัตร ท่านกล่าวไว้ว่า ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เมื่อเรายืนอยู่จะไม่แสดงธรรม แก่บุคคลผู้ไม่เป็นไข้แล้วนั่งอยู่ ดังนั้น เมื่อพระยืนอยู่ แล้วโยมนั่งอยู่ พระให้พรชื่อว่า เป็นการกล่าวธรรมในที่อันไม่สมควร พระเป็นอาบัติทุกกฎ ถ้ายืนก็ต้องยืนด้วยกัน หรือ นั่งก็ต้องนั่งด้วยกัน ครั้งพุทธกาลท่านถือว่า อิริยาบถยืนต่ำกว่าอิริยาบถนั่ง 

๒. การใช้แอลกอฮอล์ผสมในอาหารเพื่อประกอบเป็นยา ท่านอนุญาตให้ทำได้ แต่ต้องอยู่ในระดับที่ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรส พระจึงจะฉันได้ ส่วนจะเป็นบาปหรือไม่ ก็อยู่ที่เจตนาว่า ทำเพื่ออะไร? ถ้าเจตนาทำเพื่อแกล้งให้พระผิดพระวินัยจักได้กล่าวโทษ ก็ต้องเป็นบาป หรือทำเพราะไม่รู้ ไม่เจตนา หวังดีต่อพระอยากให้ท่านขบฉันอร่อย ๆ โทษก็หนักเบาไม่เท่ากัน การกระทำใด ๆ ที่ไปส่งเสริมให้พระกระทำผิดพระวินัย ก็ต้องเป็นบาป คือ อย่างน้อยก็ทำตัวเองให้โง่เขลา ไม่ฉลาดรู้ในพระธรรมวินัย อันเป็นคำสั่งสอนของพระบรมศาสดา เป็นเหตุทำให้พระต้องอาบัติ แต่ถ้าพระท่านฉลาด ท่านก็หลีกเลี่ยงเอาตัวรอดได้ ผู้ที่มาเกี่ยวข้องกับพระ จึงควรศึกษาพระธรรมวินัยอันเป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ จะได้ไม่กระทำการใด ๆ ให้ผิดไปจากพระธรรมวินัย จึงชื่อว่า เป็นผู้ฉลาด และจะเป็นเหตุให้ตนเองปฏิบัติไม่ผิด และอาจได้บรรลุมรรค ผล นิพพานในวันใดวันหนึ่ง หรือชาติใดชาติหนึ่งได้นั่นเอง