ถ้าจิตสงบก็ปล่อยให้จิตสงบ พอจิตถอนออกมาจากสมาธิ ก็สามารถพิจารณอสุภะได้ หรือจะพิจารณาอะไรอย่างอื่นที่มาสัมผัสรับทราบ แล้วแต่ว่าจิตติดพันยึดมั่นถือมั่นเกาะเกี่ยวอยู่กับสิ่งใด อารมณ์ใด ก็นำมาพิจารณาได้ทั้งหมด การพิจารณาก็น้อมลงสู่ไตรลักษณ์ ให้เห็นสิ่งทั้งปวงที่มาสัมผัสรับทราบเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตามแต่ว่าจะถูกจริตเห็นชัดอันไหน ก็ได้ทั้งนั้น มันหากวิ่งถึงกันเอง

ส่วนเรื่องลูกแก้ว มันปรากฏก็ปล่อยมันตามเรื่อง ไม่ต้องไปสนใจกับมัน ทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น ให้จิตกำหนดสติอยู่กับผู้รู้ เดี๋ยวลูกแก้วมันก็หายไปเอง ถ้าจิตมันสงบก็ปล่อยให้มันสงบ อย่าไปกวนมัน ถ้ามันพิจารณาอะไรได้ก็พิจารณา ถ้ามันฟุ้งซ่านวุ่นวาย ก็ทำจิตให้มันสงบใหม่ ค่อยกลับมาพิจารณาทีหลัง ก็ทำสลับกันไปอย่างนี้