๒๑๑.  อุทฺธโต  จปโล  ภิกฺขุ        มิตฺเต  อาคมฺม  ปาปเก
           สํสีทติ  มโหฆสฺมึ           อุมฺมิยา  ปฏิกุชฺชิโต.

            ภิกษุผู้ฟุ้งซ่าน  คลอนแคลน  อาศัยมิตรชั่ว  ถูกคลื่นซัด
            ย่อมจมลงในน่านน้ำใหญ่.
            (อญฺญาโกณฺฑญฺญเถร)                     ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๖๖.

๒๑๒.  ธมฺมกาโม  สุตาธาโร            ภเวยฺย  ปริปุจฺฉโก
           สกฺกจฺจํ  ปยิรุปาเสยฺย           สีลวนฺเต  พหุสฺสุเต.

           พึงเป็นผู้ใคร่ธรรม  ทรงไว้ซึ่งสุตะ  เป็นผู้สอบถาม  เข้าไปนั่ง
           ใกล้ผู้มีศีลและเป็นพหุสูตโดยเคารพ.
           (พุทฺธ)                                             ขุ.  ชา. มหา.  ๒๘/๓๓๒.

๒๑๓.  นิธีนํว  ปวตฺตารํ                    ยํ  ปสฺเส  วชฺชทสฺสินํ
           นิคฺคยฺหวาทึ  เมธาวึ             ตาทิสํ  ปณฺฑิตํ  ภเช
           ตาทิสํ  ภชมานสฺส                เสยฺโย  โหติ  น  ปาปิโย.

           เห็นบัณฑิตใด  ผู้มีปกติชี้ความผิดให้  ดุจผู้บอกขุมทรัพย์ให้
           ซึ่งมีปกติกล่าวกำราบ  มีปัญญา,  พึงคบบัณฑิตเช่นนั้น,  เมื่อคบ 
           ท่านเช่นนั้น  ย่อมประเสริฐ  ไม่เลวเลย.
           (พุทฺธ)                                            ขุ.  ธ.  ๒๕/๒๕.

๒๑๔.  นิหียติ  ปุริโส  นิหีนเสวี
            น  จ  หาเยถ  กทาจิ  ตุลฺยเสวี
            เสฏฺฐมุปนมํ  อุเทติ  ขิปฺป
            ตสฺมา  อตฺตโน  อุตฺตรึ  ภเชถ.

            ในกาลไหน ๆ  ผู้คบคนเลว  ย่อมเลว  คบคนเสมอกัน  ไม่พึง
            เสื่อม  คบหาคนประเสริฐ  ย่อมพลันเด่นขึ้น  เหตุนั้นควรคบคนที่สูง
            กว่าตน.
            (พุทฺธ)                                       องฺ.  ติก.  ๒๐/๑๕๘.

๒๑๕.  ปสนฺนเมว                               อปฺปสนฺนํ  วิวชฺชเย
           ปสนฺนํ  ปยิรุปาเสยฺย               รหทํวุทกตฺถิโก.

           บุคคลควรคบผู้เลื่อมใสเท่านั้น  ควรเว้นผู้ไม่เลื่อมใส  ควร
           เข้าไปนั่งใกล้ผู้เลื่อมใส  เหมือนผู้ต้องการน้ำเข้าไปหาห้วงน้ำฉะนั้น.
           (โพธิสตฺต)                                 ขุ.  ชา.  ปญฺญาส.  ๒๘/๒๓.

 ๒๑๖.  ปิสุเณน  จ  โกธเนน
            มจฺฉรินา  จ  วิภูตินนฺทินา
            สขิตํ  น  กเรยฺย  ปณฺฑิโต
            ปาโป  กาปุริเสน  สงฺคโม.

            บัณฑิตไม่ควรทำความเป็นเพื่อนกับคนส่อเสียด  คนมักโกรธ
            คนตระหนี่  และคนเพลิดเพลินในสมบัติ  เพราะการสมาคมกับคนชั่ว
            เป็นความเลวทราม.
            (อานนฺทเถร)                             ขุ.  เถร.  ๒๖/๔๐๕.

๒๑๗.  ภเช  ภชนฺตํ  ปุริสํ             อภชนฺตํ  น  ภชฺชเย
            อสปฺปุริสธมฺโม  โส           โย  ภชนฺตํ  น  ภชิชติ.

            ควรคบกับคนที่คบตน  ไม่ควรคบคนที่ไม่คบตน  ผู้ใดไม่คบคน
            ที่คบตน  ผู้นั้นชื่อว่าไม่มีธรรมของสัตบุรุษ.
            (โพธิสตฺต)                                ขุ.  ชา.  ปญฺญาส.  ๒๘/๒๓.

๒๑๘.  สพฺภิเรว  สมาเสถ                สพฺภิ  กุพฺเพถ  สนฺถวํ
           สตํ  สทฺธมฺมมญฺญาย           สพฺพทุกฺขา  ปมุจฺจติ.

           พึงสมาคมกับสัตบุรุษ  พึงทำความสนิทสนมกับสัตบุรุษ  ผู้นั้น
           รู้ทั่วถึงสัทธรรมของสัตบุรุษแล้ว  ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง.
           (สีวเทวปุตฺต)                              สํ.  ส.  ๑๕/๘๐.