ถ้าเราพิจารณาได้ว่า ความโกรธมันเป็นเรื่องของกิเลสในใจเราผลักดันให้มีขึ้นมาเอง ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งภายนอกใด ๆ เลย ล้วนเป็นความคิดปรุงแต่งของใจที่หลงผิด ปรุงขึ้นทั้งนั้น มันโกรธอะไร มันพยาบาทอะไร ก็เอาสิ่งนั้นมาพิจารณา เพื่อทำลายความโกรธ ความพยาบาทนั้นเสีย เพราะสิ่งภายนอกไม่มีอะไรมาทำร้ายเราสักอย่าง ใจเราคิดปรุงเรื่องมาทำร้ายตัวเองทั้งนั้น พิจารณาให้เห็นโทษของใจที่โกรธ ที่พยาบาท ว่ามันสร้างทุกข์ให้กับตัวเอง ถ้าเห็นอย่างนี้ เดี๋ยวมันก็เลิกโกรธ เลิกพยาบาทได้เอง

เพราะถ้าไม่เลิก ใจก็จะเป็นทุกข์ไปตลอดกาล เพราะไม่เชื่อธรรมของพระพุทธเจ้า ธรรมท่านสอนให้ละโลภ โกรธ หลง แต่เราก็ไม่ยอมละ ยังอยากจะโกรธ ยังอยากจะพยาบาทอยู่ ถ้าอยากละโลภ โกรธ หลง ก็พยายามฝึกหัดฝืนต่อสู้กับมันให้ได้ มันโกรธใคร พยาบาทใคร แล้วได้ประโยชน์อะไร ใครทำไม่ดี ก็ได้ไม่ดีเอง จะไปเดือดร้อนกับการทำไม่ดีของคนอื่นทำไม เราโกรธเขา มันก็เป็นไฟเผาเราทั้งเป็นอยู่นี้ ถ้าเราไปทำให้คนอื่นโกรธเรา ก็เท่ากับเราเอาไฟไปเผาคืนอื่นอีก เอาไฟเผาตัวเองยังไม่พออีกหรือ

เราจะปฏิบัติเพื่อไปนรก หรือจะไปพระนิพพาน ถ้าจะไปพระนิพพาน มันแบกความโกรธ ความพยาบาทไปได้ด้วยหรือ พิจารณาให้เห็นโทษของใจที่โกรธ ที่พยาบาท พิจารณาซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนกว่ามันจะเห็นโทษของความโกรธ ถ้ามันเห็นโทษ มันก็เลิกโกรธเอง ใจที่โกรธ กับใจที่ไม่โกรธ ใจไหนดีจะกว่ากัน สอนใจตัวเองให้มองเห็นความจริง นั่นแหละ อริยสัจ

 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ