ความเป็นพี่เป็นน้องมันตัดกันไม่ขาดหรอกนะ ถึงแม้ว่า พี่น้องอาจมีทะเลาะกันบ้าง เกลียดกันบ้าง หรือบางครอบครัวอาจถึงฆ่ากันตายเพราะแย่งมรดกของพ่อแม่ นั่นเป็นเพราะกรรมของแต่ละคนทำมา หากเรารู้สึกว่า พี่น้องทำไม่ดีต่อเรา เรายังเป็นหนี้บุญคุณเพราะเขาเลี้ยงดูมา มีสิ่งใดที่ตอบแทนบุญคุณเขาได้ ก็ตอบแทนกันไป เท่าที่เราคิดว่า เราจะสามารถกระทำได้อย่างไม่เหลือบ่าฝ่าแรง ทั้งนี้ต้องเป็นการกระทำที่ตั้งมั่นอยู่ในศีลในธรรมด้วย

หากเราไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับพี่ ๆ น้อง ๆ เพราะรู้สึกว่า เขาเอาทุกข์มาให้เรา เราก็อยู่ของเราเฉย ๆ เสียก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปประกาศตัดพี่ตัดน้องให้เป็นศัตรูกันเปล่า ๆ ก็ได้ เวลาเขามาขอความช่วยเหลือจากเรา หากเราเห็นว่า พอช่วยเขาได้ด้วยมนุษยธรรม เราก็ถือเสียว่า ทำทานใช้หนี้เขาไป แต่ถ้ารู้สึกว่า มันเกินกำลังความสามารถของเรา มันจะทำให้เราเดือดร้อน เราก็ปฏิเสธการช่วยเหลือได้ เขาบังคับเราไม่ได้นะ ถ้าเราคิดว่า ไม่ควรช่วยก็ไม่ต้องช่วย หรืออาจช่วยบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่าที่พอไม่ให้เสียน้ำใจ

พี่น้องทำไม่ดีกับเรา เราก็รับรู้ไว้ว่า เขาเป็นอย่างนั้น ก็คอยระมัดระวังป้องกัน ไม่ต้องไปแสดงท่ารังเกียจ หรือไปทำไม่ดีตอบโต้เขา มันจะทำให้เรากลายเป็นคนไม่ดีเหมือนเขาไปด้วย เขาทำไม่ดี ก็ยกให้เป็นเรื่องของเขาเสีย เรามีหน้าที่ทำดีของเราต่อไป ไม่ว่าจะทำดีกับพี่น้องหรือกับคนอื่น ก็แล้วแต่เหตุการณ์ที่มาเกี่ยวข้อง รักษาใจของเราไว้ อย่าให้ความโลภ ความโกรธ ความหลงเข้าครอบงำย่ำยี ใจเราก็จะสงบร่มเย็น ไม่ต้องไปเดือดร้อนกับการกระทำไม่ดีของใคร ไม่ว่าเขาจะเป็นพี่น้องก็ตาม ไม่ใช่พี่น้องก็ตาม

เขาทำไม่ดี เขาก็ได้ไม่ดีเอง เราทำดี เราก็ได้ดีเอง จึงไม่มีเหตุผลอันใด ที่เราจะเอาการกระทำไม่ดีของคนอื่น มาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ตัวเราทำไม่ดีเหมือนเขา มันคนละคนกัน เขาทำไม่ดีกับเรา เรารู้แล้วก็ปล่อยวางเสีย ไม่ต้องไปอยากให้เขามาทำดีกับเรา แต่หน้าที่ของเรา ก็ทำดีต่อไปเท่าที่ควรจะทำได้ เราไม่อยากช่วยเขา เราก็อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องแสดงออกให้เขาเห็นว่าจะเป็นศัตรูกันก็ได้ ก็อยู่ไปธรรมดา ๆ มีเหตุควรเกี่ยวข้องอะไรก็ทำไปตามสมควรแก่เหตุ เราไม่อยากช่วย ก็ไม่ต้องช่วย มันสิทธิของเรา ไม่มีอะไรเป็นบาป พี่น้อง ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่  ไม่อยากช่วย ไม่อยากคบหาสมาคม ก็อยู่เฉย ๆ เสีย ไม่ต้องแสดงให้เขารู้ก็ได้ มันจะทำให้เขาโกรธ แล้วมากลั่นแกล้งทำร้ายเราหนักยิ่งขึ้น

อยุู่เฉย ๆ ไม่ต้องแสดงอะไร ให้เป็นที่น่ารังเกียจของพวกเขา เขาจะให้ช่วยอะไร ถ้าเราช่วยได้ ถ้าอยากช่วย ก็ช่วยไปบ้างเล็กน้อย พอให้เขาไม่ว่าเราได้ ถ้าเราช่วยไม่ได้ หรือไม่อยากช่วย ก็หาเรื่องปฏิเสธไปอย่างสุภาพ ก็แค่นั้นเอง

จำไว้ว่า เราทำดี เราก็ได้ดีเอง คนอื่นทำไม่ดี เขาก็ได้ไม่ดีเอง เราก็พยายามทำดีต่อไป ตั้งใจรักษาศีล ๕ เจริญสมาธิ กำหนดคำบริกรรมพุทโธๆๆๆ ไว้เสมอ ทุกอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน ให้ใจอยู่กับพุทโธ ให้มากเข้าไว้ แล้วหมั่นพิจารณาไว้เนือง ๆ ว่า ชีวิตเราไม่รู้ว่าจะอยู่ไปได้อีกกี่วัน เราอาจตายวันนี้ก็ได้ ทุกคนตายวันนี้ทั้งนั้น ไม่มีใครไปตายในวันพรุ่งนี้ เพราะวันพรุ่งนี้จริง ๆ มันไม่มี มันเป็นความคิดปรุงของจิตเฉย ๆ ความจริงมันมีแต่วันนี้เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ถ้าวันนี้ เราไม่ตาย เราก็จะเห็นวันพรุ่งนี้เลื่อนมาเป็นวันนี้

ดังนั้น เราจงทำวันนี้ให้ดีที่สุด เรื่องอื่น ๆ ไม่มีอะไรสำคัญเลย เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น ใครจะดีจะชั่วก็ช่างเขา เราอย่าไปอยากให้เขามาทำดีกับเรา ความอยากตัวนี้ต่างหากที่ทำให้ใจเราเป็นทุกข์ อย่าไปอยาก มันบังคับเขาไม่ได้ ถ้าเราตายไปวันไหน ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบหมด พ่อแม่พี่น้องญาติมิตรเพื่อนฝูงผัวเมียลูกหลานเหลน ก็อันตรธานหายไปหมด ไปโกรธไปเกลียดกัน มันก็ทำให้ใจเราเป็นบาปเพราะความโกรธเสียเปล่า ปล่อยวางเสีย ให้อภัยกันได้ก็ให้อภัยกันไป เพื่อปลดเปลื้องใจเราให้ออกจากความโกรธ รักษาใจให้อยู่ในศีล ในสมาธิ ในปัญญา ดังที่บอกมานี้ แล้วโรคซึมเศร้ามันจะวิ่งหนีไปเอง

 ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ได้สติขึ้นมาทันทีเลยเจ้าค่ะ ทุกข์เพราะความอยากทั้งบวง อยากเป็นคนดี ยึดดีก็ทุกข์ อยากให้เขาดีกลับก็เป็นทุกข์ ยึดมั่นในคำว่าความยุติธรรมก็เป็นทุกข์ ไม่มีคำว่าวันพรุ่งนี้ มีแต่วันนี้เท่านั้น...