การดูหนัง ดูละคร หรือดูการละเล่นต่าง ๆ อันมีเจตนาที่จะดูเพื่อเสพความเพลิดเพลินใจ ก็ถือว่าผิดศีลข้อนี้ ที่ท่านห้ามก็เพราะว่า ถ้าเราสติปัญญายังไม่แก่กล้า ยังเอาชนะกิเลสความเพลิดเพลินยินดียินร้ายไม่ได้ การงดเว้นไม่ดู ก็จะช่วยทำให้การฝึกสติปัญญามีกำลังแก่กล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ การไม่ดูได้ นั่นแสดงว่า เรามีสติปัญญาฝืนกิเลส เอาชนะความอยากดูได้นั่นเอง

แต่ถ้ายังอยากดูสิ่งเหล่านี้อยู่ สติปัญญามันก็ยากที่จะเป็นไป การดูโดยไม่เจตนาจะดูเพื่อเสพความเพลิดเพลิน เช่น ไปในที่ที่เขาดูกันอยู่แล้ว เช่น ในรถทัวร์ รถโดยสาร ที่เขาเปิดทีวีดูกัน มันหลบเลี่ยงไม่ได้ จำเป็นต้องเห็น ก็ตั้งสติเอาไว้ให้ดี อย่าปล่อยใจให้เพลิดเพลินไปกับมัน

จะผิดศีลหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้ปฏิบัติด้วย ว่ามีเจตนาดูเพื่ออะไร ถ้าเรามีสติปัญญาแก่กล้าแล้ว ถ้าดูเพื่อหาความรู้ในการทำงานต่าง ๆ เช่น พวกสารคดี หรือที่ให้ความรู้ วิชาการ ดูแล้วจิตใจไม่หลงเพลิดเพลินไปกับมัน ก็ดูได้ สำคัญอยู่ที่จิตจะยินดี หรือไม่ยินดี ถ้าบังคับจิตมิให้เกิดความยินดียินร้ายได้ ก็ดูได้ไม่ผิด หากจำเป็นต้องดู ถ้าบังคับจิตไม่ได้ยังอยากเพลินกับมันอยู่ ก็ละเว้นอย่าไปดู จะถือว่าผิดศีล