ศีลบริสุทธิ์ คือ ไม่มีเจตนาจะล่วงเกินศีล แม้ความตายจะอยู่ตรงหน้า ยอมตายก็ไม่ยอมให้ศีลขาด

ส่วนเจตนาบริสุทธิ์ มันอาจเปลี่ยนเจตนาไปในขณะใดก็ได้ ถ้ามีสิ่งยั่วเย้าที่ชอบใจ ก็อาจทำให้เจตนาไม่บริสุทธิ์

 นมัสการพระอาจารย์ครับ

 การรักษาศีลให้บริสุทธิ์มีองค์ประกอบดังนี้

๑. สัตว์นั้นมีชีวิต คือมีลมหายใจ

๒. เรารู้ว่าสัตว์นั้นเป็นสัตว์มีชีวิต

๓. เรามีเจตนาที่จะฆ่า

๔. เราทำความพยายามที่จะฆ่า

๕. สัตว์นั้นตาย

ครบ ๕ ประการ นี้ ถือว่า ศีลขาด

ถ้าทำครบ ๔ แต่สัตว์นั้น ไม่ตาย ถือว่า ศีลทะลุ

ถ้าทำครบ ๓ แต่ไม่ถึงกับจะฆ่า เพียงแกล้งให้มันบอบช้ำลำบากไปบ้าง ถือว่า ศีลพร้อย

ถ้าทำครบ ๒ แต่ไม่ได้ทำความพยายามใด ๆ แค่หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่แต่ภายในใจ ถือว่า ศีลด่าง

ถ้าจิตสงบนิ่งมั่นคง ไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายเบียดเบียนใด ๆ เลย ถือว่า ศีลบริสุทธิ์

การจะรักษาศีลให้บริสุทธิ์ บางครั้งต้องยอมสละสูญเสียอะไรไปบ้าง ยอมตายก็ไม่ยอมให้ศีลขาด ถ้ารู้ว่าทำแล้วเขาจะตายก็อย่าทำ จะบอกว่าไม่เจตนามันก็เหมือนเจตนา ถ้ากลัวข้าวของจะเสียหาย แล้วไปทำให้เขาตาย ศีลมันก็ไม่บริสุทธิ์

ถ้าเราเดินไปเหยียบมดตาย โดยที่เราไม่เห็นมัน อย่างนี้ก็ไม่ถือว่า ศีลขาด แต่ถ้าเราเห็นมัน แล้วยังเดินไปเหยียบ จะบอกว่าไม่มีเจตนาก็ไม่ได้ เพราะมองเห็นอยู่ แล้วก็รู้อยู่ว่า ถ้าไปเหยียบถูกมัน มันก็ต้องตายแน่ ๆ จะให้ศีลมันบริสุทธิ์ได้อย่างไร เจตนาขี้โกง เจตนาเห็นแก่ตัว มันยิ่งเลว

นมัสการพระอาจารย์ครับ

ก่อนทำกิจเหล่านี้หากเราทำในใจใว้ว่า ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงจงหลีกไปจากบริเวณนี้ข้าพเจ้าจะทำกิจขอให้พวกเธอทั้งหลายจงหลีกไปและอย่าได้เป็นอันตรายเพราะการทำกิจของเราเลยด้วยอำนาจแห่งพุทธานุภาเวนะ ธัมมานุภาเวนะ สังฆานุภาเวนะ คุ้มครอง เทอญ สาธุ และทำด้วยความระมัดระวัง อย่างนี้ใช้ได้ไหมครับ

 ถ้ามันจำเป็นต้องทำเพราะเกี่ยวเนื่องด้วยหน้าที่การงานอาชีพหลีกเลี่ยงไม่ได้ อันใดทำแล้วสบายใจ ก็ทำไปเถอะ ใจยังไม่หนักแน่นมั่นคงในศีล มันก็ต้องมีด่างมีพร้อยมีทะลุมีขาดบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ฝึกไปนาน ๆ มันก็จะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง ที่สำคัญคือ อย่าให้ศีลขาดโดยเจตนา

 นมัสการครับ

กระผมจะพยายามตามกำลังและสติปัญญาครับ