ถ้ามีชื่อที่ระบุไว้ในพระวินัย ก็ฉันได้ ถ้าไม่มีชื่อระบุในพระวินัย ก็พิจารณาโดยใช้หลักมหาปเทส ๔

ถ้าสงเคราะห์เข้ากันได้ กับที่ท่านระบุไว้ในพระวินัย ก็ฉันได้ แต่ถ้าสงเคราะห์เข้ากันไม่ได้ ก็ไม่สมควรฉัน ของฉันในยามวิกาล ท่านอนุญาตให้ฉันเป็นยา มีเหตุจำเป็นเกี่ยวเนื่องด้วยเจ็บไข้ได้ป่วย หรือไม่สบาย ก็พึงฉัน ถ้าไม่มีเหตุจำเป็น จะไม่ฉันก็ได้

ยาปนมัต คือท่านให้ฉันพอปะทังชีวิตให้อยู่รอดได้ ไม่ใช่ฉันเพื่อให้อิ่มเป็นเหมือนฉันอาหาร หรือแม้ของบางอย่าง ที่ท่านอนุญาตให้ฉันได้ในประเทศหนึ่ง ถ้าไปอยู่ในประเทศที่เขาฉันสิ่งนั้นเป็นอาหาร พระจะไปฉันสิ่งนั้นให้เป็นยา ย่อมไม่สมควร

ดังนั้น จึงมีหลักการง่าย ๆ ให้พิจารณา คือ ถ้าฉันเป็นยา ก็ฉันพอปะทังชีวิต มีเหตุจึงฉัน ไม่มีเหตุก็ไม่ควรฉัน อันนี้ก็แล้วแต่ใครจะพิจารณาเอาเอง ถ้าพิจารณาถูก ก็เป็นธรรมเป็นวินัย การปฏิบัติก็จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรืองในธรรมในวินัย เป็นเหตุให้ได้ มรรค ผล นิพพาน

ถ้าพิจารณาผิดก็กลายเป็นการส่งเสริมกิเลส การปฏิบัติก็จะไม่เป็นไปเพื่อความเจริญในธรรมในวินัย ก็ยากที่จะได้บรรลุมรรค ผล นิพพาน ก็เท่านั้นเอง

ถ้าใครปฏิบัติมุ่งหวังความพ้นทุกข์ ต้องพิจาณาการปฏิบัติให้ละเอียดรอบคอบ และพยายามยืนอยู่ข้างพระธรรมวินัย อย่าไปยืนอยู่ข้างกิเลส การมุ่งหวังผลในการปฏิบัติธรรมของแต่ละท่าน ไม่เหมือนกัน จงทำตัวเองให้ดี ไม่ต้องไปยุ่งกับคนอื่น ใครเขาอยากขบอยากฉันอะไร ก็ยกให้เป็นเรื่องของเขา เราจงพิจารณาให้ถูก ปฏิบัติให้ถูก เพื่อทำตัวเราให้ดีก็พอ