เพิ่มเติมอีกนิดคะ ในขณะ ภาวนา เมื่ออยู่กับลมหายใจ ไม่ให้คิด ก็จะไม่คิดอกุศล แต่ที่สงสัยคือ ในเวลาเดียวกันก็ไม่ได้คิดกุศล ทำไมมันจึงเป็นกุศล(อานาปานสติเป็นกองกุศล)

 ถ้าพูดให้ฟังเข้าใจง่าย ๆ กุศลก็คือความดีทุกประเภท อกุศลก็คือความชั่วทุกประเภท อัพยากตะก็คือเส้นแบ่งระหว่างความดีกับความชั่ว คืออยู่ตรงกลางระหว่างความดีกับความชั่วนั่นเอง มันเป็นหลักธรรมชาติที่ทุกสิ่งในโลกต้องมีทั้งสามอย่างเช่นนี้ เป็นธรรมชาติคู่กัน เช่น มีร้อน มีเย็นและมีไม่ร้อนไม่เย็น มีสุข มีทุกข์ มีไม่สุขไม่ทุกข์

ส่วนนิพพานเป็นธรรมธาตุที่พ้นไปจากสมมติแล้วด้วยประการทั้งปวง จึงไม่อยู่ภายใต้กฏแห่งไตรลักษณ์ ไม่ติดอยู่ในสมมติ ย่อมอยู่เหนือบุญและบาป อยู่เหนือความดีและความชั่ว ซึ่งยังเป็นสมมติ นิพพานเป็นอสังขตธาตุที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวในโลก

สิ่งใดที่เราทำเป็นความดี เช่น การเจริญมรรคทั้ง ๘ ก็จัดว่าเป็นกุศล ถ้าเป็นความชั่ว เช่น การทำอะไรด้วยความโลภ ความโกรธ ความหลง ก็จัดว่าเป็นอกุศลทั้งสิ้น

การกำหนดลมหายใจก็ต้องมีสติ คือมีเจตนาที่จะกำหนดลม ผลก็เป็นไปเพื่อความสงบของใจ เมื่อใจสงบก็สามารถระงับดับกิเลสได้ ก็จึงถือว่า เป็นกุศล

 ขอบคุณคะ