เนื่องจากผมยังต้องมีภาระรับผิดชอบช่วยเหลือครอบครัวอยู่  ต้องส่งเสียเลี้ยงดูบุตรให้เรียนหนังสือ และช่วยทำการงานให้ภรรยาเพื่อหารายได้มาเลี้ยง

ชีพ   ทำหน้าที่เพื่อรอให้บุตรจบการศึกษา และสามารถทำงานเลี้ยงดูตนเองและหมดภาระแก่ภรรยาได้  ถือว่าเป็นการปฎิบัติที่ถูกต้องไหมครับ

ปัจจุบันผมอายุ51ปี ปฏิบัติภาวนา สวดมนตร์นั่งสมาธิมา39ปีแล้ว ตอนเด็กชอบศึกษาพระธรรม ตั้งแต่จำความได้เพราะคุณย่า สอนให้ภาวนา ตั้งแต่10ขวบ รักษาศีล5โดยตลอด ช่วงวัยรุ่นหลังจากอายุ 18 คุณย่าผมเสีย  ช่วงนั้นมีจิตใจทางโลกมากและทิ้งการปฏิบัติภาวนา ได้ออกไปท่องโลกกว้างใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี แต่ไม่เคยทำผิดศีล 5 เลย ถึงวัย 20 กว่ารู้สึกเองว่าชีวิตทางโลกไม่เหมาะกับผม ไร้แก่นสารเป็นอนิจจัง

คุณปู่ใกล้จะเสียชีวิตก็บอกว่าให้ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพื่อจะได้ช่วยดูแลกิจการงานของคุณพ่อคุณแม่  คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องการให้มีครอบครัวเนื่องจากเป็นลูกชายคนโตและเป็นคนจีน เพิ่งจะแต่งงานแล้วก็ได้ช่วยเหลือกิจการงานที่บ้านรับผิดชอบดูแลทางบ้านมาตลอด

แต่ใจผมไม่ฝักใฝ่ในกามารมณ์คือมีการร่วมหลับนอนเพื่อการมีบุตรเท่านั้น  หลังจากที่มีบุตรแล้วก็ไม่หลับนอนกันอีกเลยกว่า 17 ปีแล้ว

ตั้งแต่อายุ 34 จนถึงปัจจุบันผมก็บำเพ็ญภาวนามากขึ้น เจริญปัญญาให้รู้แจ้ง  นั่งกรรมฐาน และชอบนั่งสมาธิให้ได้ฌานมาก

ปัจจุบันระลึกถึงอานาปานสติ พุทธานุสติและมรณานุสติ ทุกลมหายใจเข้าออก  พิจารณาไตรลักษณ์และไม่มีความรู้สึกทางกกามารมณ์  ถ้ามีแวบขึ้นมาก็ใช้อสุภะกรรมฐาน และจะมีความรู้สึกทางกามารมณ์น้อยมากจนถึงขั้น หลายเดือนรู้สึกว่าตัดกามารมณ์ได้เนื่องจากเห็นทุกคนเป็นแค่นามรูปเท่านั้น เป็น ถ้า 4 ประกอบขึ้นไม่ต้องการเกิดอีกแล้ว เบื่อสังขารเบื่อความเสื่อม เบื่อหน่าย การเกิดดับ เบื่อหน่ายทุกสิ่งที่เป็นเรื่องราวทางโลก

ชีวิตปัจจุบันเหมือนคนประหลาดเหมือนคนหลุดโลก  ยิ่งเห็นอนิจจังจากโรคโควิด  ที่ทำให้ผมตกงาน  ที่ทำด้านการท่องเที่ยวมา 3 ปี