ตนเทียว เป็นคติของตน.

     ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.

๖. อตฺตา หิ ปรมํ ปิโย.

     ตนแล เป็นที่รักยิ่ง.

     องฺ. สตฺตก. ๒๓/๙๙.

๗. นตฺถิ อตฺตสมํ เปมํ.

      ความรัก (อื่น) เสมอด้วยตนไม่มี.

      สํ. ส. ๑๕/๙.

๘. อตฺตนา ว กตํ ปาปํ อตฺตนา สงฺกิลิสฺสติ.

     ตนทำบาปเอง ย่อมเศร้าหมองเอง.

     ขุ. ธ. ๒๕/๓๗. ขุ. มหา. ๒๙/๓๗. ขุ. จู. ๓๐/๑๑๖.

๙. อตฺตนา อกตํ ปาปํ อตฺตนา ว วิสุชฺฌติ.

     ตนไม่ทำบาปเอง ย่อมหมดจดเอง.

     ขุ. ธ. ๒๕/๓๗. ขุ. มหา. ๒๙/๓๗. ขุ. จู. ๓๐/๑๑๖.

๑๐. อตฺตตฺถปญฺญา อสุจี มนุสฺสา.

       มนุษย์ผู้เห็นแก่ประโยชน์ตน เป็นคนไม่สะอาด.

       ขุ. สุ. ๒๕๑๓๓๙.

๑๑. อตฺตานํ ทมยนฺติ ปณฺฑิตา.

       บัณฑิต ย่อมฝึกตน.

       ม. ม. ๑๓/๔๘๗. ขุ. ธ. ๒๕/๒๕. ขุ. เถร. ๒๖/๓๘๙.

๑๒. อตฺตานํ ทมยนฺติ สุพฺพตา.

     ผู้ประพฤติดี ย่อมฝึกตน.

     ขุ. ธ. ๒๕/๓๔.

๑๓. อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ.

       ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก.

       ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.

๑๔. โย รกฺขติ อตฺตานํ รกฺขิโต ตสฺส พาหิโร.

        ผู้ใดรักษาตนได้ ภายนอกของผู้นั้นก็เป็นอันรักษาด้วย.

        องฺ. ฉกฺก. ๒๒/๔๑๗.

๑๕. อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา รกฺเขยฺย นํ สุรกฺขิตํ.

       ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ควรรักษาตนนั้นให้ดี.

       ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.

๑๖. ปริโยทเปยฺย อตฺตานํ จิตฺตเกฺลเสหิ ปณฺฑิโต.

       บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต.

       สํ. มหา. ๑๙/๒๙. ขุ. ธ. ๒๕/๒๖.

๑๗. อตฺตานญฺเจ ตถา กยิรา ยถญฺญมนุสาสติ.

        ถ้าพร่ำสอนผู้อื่นฉันใด ก็ควรทำตนฉันนั้น.

        ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.

๑๘. อตฺตนา โจทยตฺตานํ.

       จงเตือนตนด้วยตนเอง.

        ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.

๑๙. ปฏิมํเสตมตฺตนา.

        จงพิจารณาตนด้วยตนเอง.

        ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.

๒๐. ทุคฺคา อุทฺธรถตฺตานํ ปงฺเก สนฺโนว กุญฺชโร.

       จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น.

       ขุ. ธ. ๒๕/๕๘.

๒๑. อตฺตานุรกฺขี ภว มา อฑยฺหิ.

       จงเป็นผู้ตามรักษาตน อย่าได้เดือดร้อน.

       ขุ. ชา. ปกิณฺณก. ๒๗/๓๗๒.

๒๒. อตฺตานญฺจ น ฆาเตสิ.

       อย่าฆ่าตนเสียเลย.

       ขุ. ชา. มหา. ๒๘/๒๗๙.

๒๓. อตฺตานํ น ทเท โปโส.

        บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตน.

        สํ. ส. ๑๕/๖๐.

๒๔. อตฺตานํ น ปริจฺจเช.

        บุรุษไม่พึงสละเสียซึ่งตน.

        สํ. ส. ๑๕/๖๐.

๒๕. อตฺตานํ นาติวตฺเตยฺย.

       บุคคลไม่ควรลืมตน.

       ขุ. ชา. ตึส. ๒๗/๕๐๓.

๒๖. อตฺตทตฺถํ ปรตฺเถน พหุนาปิ น หาปเย.

       ไม่ควรพร่าประโยชน์ตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้มาก.

       ขุ. ธ. ๒๕/๓๗.

๒๗. อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา น นํ ปาเปน สํยุเช.

        ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ไม่ควรประกอบตนนั้นด้วยความชั่ว.

        สํ. ส. ๑๕/๑๐๔.

๒๘. ยทตฺตครหึ ตทกุพฺพมาโน.

       ติตนเองเพราะเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น.

       ขุ. ส. ๒๕/๔๘๖.