๑๑๗. จิตฺเต สงฺกิลิฏเฐ ทุคฺคติ ปาฏิกงฺขา

           เมื่อจิตเศร้าหมองแล้ว ทุคติเป็นอันต้องหวัง.

           ม. มู. ๑๒/๖๔.

๑๑๘. จิตฺเต อสงฺกิลิฏฺเฐ สุคติ ปาฏิกงฺขา.

          เมื่อจิตไม่เศร้าหมองแล้ว สุคติเป็นอันหวังได้

          ม. มู. ๑๒/๖๔.

๑๑๙. จิตฺเตน นียติ โลโก.

         โลกอันจิตย่อมนำไป.

         สํ. ส. ๑๕/๕๔.

๑๒๐. จิตฺตสฺส ทมโถ สาธุ.

         การฝึกจิตเป็นความดี.

         ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.

๑๒๑. จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ.

         จิตที่ฝึกแล้ว นำสุขมาให้.

         ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.

๑๒๒. จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ.

          จิตที่คุ้มครองแล้ว นำสุขมาให้.

          ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.

๑๒๓. วิหญฺญตี จิตฺตวสานุวตฺตี.

          ผู้ประพฤติตามอำนาจจิต ย่อมลำบาก.

          ขุ. ชา. ทุก. ๒๗/๙๐.

๑๒๔. จิตฺตํ อตฺตโน อุชุกมกํสุ.

          คนฉลาดได้ทำจิตของตนให้ซื่อตรง.

          ที. มหา. ๑๐/๒๘๘.

๑๒๕. สจิตฺตปริยายกุสลา ภเวยฺยุํ.

          พึงเป็นผู้ฉลาดในกระบวนจิตของตน.

          นัย-องฺ. ทสก. ๒๔/๑๐๐.

 ๑๒๖. เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข.

          พึงรักษาจิตของตน. เหมือนคนประคองบาตรเต็มด้วยน้ำมัน.

          ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๑.

๑๒๗. สจิตฺตมนุรกฺขถ.

          จงตามรักษาจิตของตน.

          ขุ. ธ. ๒๕/๕๘.

๑๒๘. จิตฺตํ รกฺเขถ เมธาวี.

           ผู้มีปัญญาพึงรักษาจิต.

           ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.

๑๒๙. ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย.

         ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ.

         สํ. ส. ๑๕/๒๐.