๑๕๑.  อิธ  นนฺทติ  เปจฺจ  นฺนทติ             กตปุญฺโญ  อุภยตฺถ  นนฺทติ
            ปุญฺญํ  เม  กตนฺติ  นนฺทติ              ภิยฺโย  นนฺทติ  สุคตึ  คโต.       

           ผู้ทำบุญแล้ว  ย่อมยินดีในโลกนี้  ตายแล้ว  ย่อมยินดี  ชื่อว่า
           ย่อมยินดีในโลกทั้งสอง.   เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว  ไปสู่สุคติ
           ย่อมยินดียิ่งขึ้น
           (พุทฺธ)                                                ขุ.  ธ.  ๒/๑๗.
        
       

๑๕๒.  อิธ  โมทติ  เปจฺจ  โมทติ            กตปุญฺโญ  อุภยตฺถ  โมทติ
           โส  โมทติ  โส  ปโมทติ              ทิสฺวา  กมฺมวิสุทฺธิมตฺตโน.       

            ผู้ทำบุญแล้ว  ย่อมบันเทิงในโลกนี้  ละไปแล้ว  ย่อมบันเทิง
            ชื่อว่าย่อมบันเทิงในโลกทั้งสอง,   เขาเห็นความบริสุทธ์แห่งกรรมของ
            ตนแล้ว  ย่อมบันเทิงปราโมทย์.
            (พุทฺธ)                                                ขุ.  ธ.  ๒๕/๑๗.
        
       

๑๕๓.  ปุญ์ญญฺเจ  ปุริโส  กยิรา           กยิราเถนํ  ปุนปฺปุนํ
           ตมฺหิ  ฉนฺทํ  กยิราถ                  สุโข  ปุญฺญสฺส  อุจฺจโย.      

           ถ้าบุรุษจะพึงทำบุญ  ควรทำบุญนั้นบ่อย ๆ  ควรทำความพอใจ
           ในบุญนั้น  การสั่งสมบุญนำความสุขมาให้.
           (พุทฺธ)                                                ขุ.  ธ.  ๒๕/๓๐.

๑๕๔.  มาวมญฺเญถ  ปุญฺญสฺส            น  มตฺตํ  อาคมิสฺสติ  
           อุทพินฺทุนิปาเตน                      อุทกุมฺโภปิ  ปูรติ
           อาปูรติ  ธีโร  ปุญฺญสฺส             โถกํ  โถกํปิ  อาจินํ.      

           ไม่ควรดูหมิ่นต่อบุญว่า  มีประมาณน้อย  จัดไม่มาถึง,  แม้
            หม้อน้ำย่อมเต็มได้ด้วยหยาดน้ำที่ตก  ฉันใด,    ผู้มีปัญญาสั่งสมบุญ
            แม้ทีละน้อย ๆ  ย่อมเต็มได้ด้วยบุญ  ฉันนั้น.
            (พุทฺธ)                                                ขุ.  ธ.  ๒๕/๓๑.

๑๕๕.  สหาโย  อตฺถชาตสฺส           โหติ  มิตฺตํ  ปุนปิปุนํ
           สยํ  กตานิ  ปุญฺญานิ             ตํ มิตฺตํ  สมฺปรายิกํ.     

           สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อย ๆ,  บุญ
           ทั้งหลายที่ตนทำเอง  บุญนั้นจะเป็นมิตรในสัมปรายภพ.
           (พุทฺธ)                                                สํ.  ส.  ๑๕/๕๑.