๑๖๔.  กลฺยาณิเมว  มุญฺเจยฺย                 น  หิ  มุญฺเจยฺย  ปาปิกํ
           โมกฺโข  กลฺยาณิยา  สาธุ            มุตฺวา  ตปฺปติ  ปาปิกํ.     

           พึงเปล่งวาจางามเท่านั้น  ไม่พึงเปล่งวาจาชั่วเลย  การเปล่งวาจา
           งามยังประโยชน์ให้สำเร็จ  คนเปล่าวาจาชั่วย่อมเดือดร้อน.
           (พุทฺธ)                                        ขุ.  ชา.  เอก.  ๒๗/๒๘.

๑๖๕.  ตเมว  วาจํ  ภาเสยฺย           ยายตฺตานํ  น  ตาปเย
           ปเร  จ  น  วิหึเสยฺย             สา  เว  วาจา  สุภาสิตา.      

           บุคคลพึงกล่าววาจาที่ไม่เป็นเหตุยังตนให้เดือดร้อน  และไม่เป็น
           เหตุเบียดเบียนผู้อื่น,  วาจานั้นแล  เป็นสุภาษิต.
           (วงฺคีสเถร)                                  ขุ.  สุ.  ๒๕/๔๑๑.
     

๑๖๖.  นาติเวลํ  ปภาเสยฺย   น            ตุณฺหี  สพฺพทา  สิยา
           อวิกิณฺณํ  มิตํ  วาจํ                 ปตฺเต  กาเล  อุทีริเย.      

           ไม่ควรพูดจนเกินกาล  ไม่ควรนิ่งเสมอไป  เมื่อถึงเวลา  ก็ควรพูด 
            พอประมาณ  ไม่ฟั่นเฝือ.
            (พุทฺธ)                                        ขุ.  ชา.  มหา.  ๒๘/๓๓๘.

๑๖๗.  ปิยวาจเมว  ภาเสยฺย            ยา  วาจา  ปฏินนฺทิตา
           ยํ  อนาทาย  ปาปานิ             ปเรสํ  ภาสเต  ปิยํ.      

           ควรกล่าววาจาที่น่ารักอันผู้ฟังยินดีเท่านั้น  เพราะคนดีไม่นำพา
           คำชั่วของผู้อื่นแล้ว  กล่าวแต่คำไพเรา.
           (วงฺคีสเถร)                                   ขุ.  สุ.  ๒๕/๔๑๒.

๑๖๘.  ปุริสสฺส  หิ  ชาตสฺส             กุธารี  ชายเต  มุเข
           ยาย  ฉินฺทติ  อตฺตานํ          พาโล  ทุพฺภาสิตํ  ภณํ.      

           คนที่เกิดมา  มีผึ่งเกิดอยู่ในปาก   คนโง่กล่าวคำไม่ดี  ก็ชื่อว่า
           เอาผึ่งถากตัวเอง.
           (พุทฺธ)                                        องฺ.  ทสก.  ๒๔/๑๘๕.

๑๖๙.  ยญฺหิ  กยิรา  ตญฺหิ  วเท               ยํ  น  กยิรา  น  ตํ  วเท  
           อกโรนฺตํ  ภาสมานํ                       ปริชานนฺติ  ปณิฑิตา.      

           บุคคลทำสิ่งใด  ควรพูดสิ่งนั้น  ไม่ทำสิ่งใด  ไม่ควรพูดสิ่งนั้น,
           บัณฑิตย่อมกำหนดรู้คนที่ไม่ทำ  ได้แต่พูด.
           (หาริตเถร)                                     ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๐๙.
        
       

๑๗๐.  โย  อตฺตเหตุ  ปรเหตุ               ธนเหตุ  จ  โย  นโร
            สกฺขิปุฏฺโฐ  มุสา  พฺรูติ            ตํ  ชญฺญา  วสโล  อิติ. 

            คนใด  ถูกอ้างเป็นพยาน  เบิกความเท็จ  เพราะตนก็ดี  เพราะ
            ผู้อื่นก็ดี   เพราะทรัพย์ก็ดี  พึงรู้ว่าผู้นั้นเป็นคนเลว.
           (พุทฺธ)                                             ขุ.  สุ.  ๒๕/๓๕๐.

๑๗๑.  โย  นินฺทิยํ  ปสํสติ                     ตํ  วา  นินฺทติ  โย  ปสํสิโย
            วิจินาติ  มุเขน  โส  กลึ             กลินา  เตน  สุขํ  น  วินฺทติ.    

             ผู้ใดสรรเสริญคนควรติ  หรือติคนที่ควรสรรเสริญ,  ผู้นั้นย่อม
             เก็บโทษด้วยปาก   เขาไม่ได้สุขเพราะโทษนั้น.
             (พุทธฺ)                                             องฺ.  จตุกฺก.  ๒๑/๔.

๑๗๒.  สหสฺสมปิ  เจ  วาจา            อนตฺถปทสญฺหิตา  
            เอกํ  อตฺถปทํ  เสยฺโย         ยํ  สุตฺวา  อุปสมฺมติ.     

            ถ้ามีวาจาที่ประกอบด้วยข้อความซึ่งเป็นประโยชน์แม้ตั้งพัน,
            ข้อความที่เป็นประโยชน์  บทเดียว  ที่ฟังแล้วสงบระงับได้  ประเสริฐกว่า.
            (พุทฺธ)                                                ขุ.  ธ.  ๒๕/๒๘.