๑๘๓.  อาทิ  สีลํ  ปติฏา  จ           กลฺยาณานญฺจ  มาตุกํ
           ปมุขํ  สพฺพธมฺมานํ           ตสฺมา  สีลํ  วิโสธเย.       

           ศีลเป็นที่พึ่งเบื้องต้น   เป็นมารดาของกัลยาณธรรมทั้งหลาย
           เป็นประมุขของธรรมทั้งปวง  เพราะฉะนั้น  ควรชำระศีลให้บริสุทธิ์.
           (สีลวเถร)                                                ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๘.  

๑๘๔.  อวณฺณญฺจ  อกิตฺติญฺจ                 ทุสฺสีโล  ลภเต   นโร
           วณฺณํ  กิตฺตึ  ปสํสญฺจ                  สทา  ลภติ  สีลวา.        

           คนผู้ทุศีลย่อมได้รับความติเตียนและความเสียชื่อเสียง  ส่วนผู้มี
           ศีล  ย่อมได้รับชื่อเสียงและความยกย่องสรรเสริญทุกเมื่อ. 
           (สีลวเถร)                                                ขุ.  เถร. ๒๖/๓๕๗.

๑๘๕.  อิเธว  กิตฺตึ  ลภติ                    เปจฺจ  สคฺเค  จ  สุมโน
           สพฺพตฺถ  สุมโน  ธีโร               สีเลสุ  สุสมาหิโต.       

           ผู้มีปรีชา  มั่งคงดีแล้วในศีล  ย่อมได้รับชื่อเสียงในโลกนี้  ละไป
           แล้ว  ย่อมดีใจในสวรรค์  ชื่อว่าย่อมดีใจในที่ทั้งปวง.
           (สีลวเถร)                                                ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๘.

๑๘๖.  อิเธว  นินฺทํ  ลภติ                       เปจฺจาปาเย  จ  ทุมฺมโน
           สพฺพตฺถ  ทุมฺมโน  พาโล            สีเลสุ  อสมาหิโต.      

           คนเขลา  ไม่มั่นคงในศีล  ถูกติเตียนในโลกนี้  และละไปแล้ว
           ย่อมเสียใจในอบาย  ชื่อว่าย่อมเสียใจในที่ทั้งปวง.
           (สีลวเถร)                                                ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๘.

๑๘๗. กาเยน  วาจาย  จ  โยธ  สญฺญโต
           มนสา  จ  กิญฺจิ  น  กโรติ  ปาปํ  
           น  อตฺตเหตุ  อลิกํ  ภณาติ
           ตถาวิธํ   สีลวนฺตํ  วทนฺติ.             

            ผู้ใดในโลกนี้  สำรวมทางกายวาจาและใจ  ไม่ทำบาปอะไร ๆ
            และไม่พูดพล่อย  เพราะเหตุแห่งตน,  ท่านเรียกคนอย่างนั้นว่า
            ผู้มีศีล.
            (สรภงฺคโพธิสตฺต)                                 ขุ.  ชา. จตฺตาฬีส.  ๒๗/๕๔๐.

๑๘๘. ตสฺมา  หิ  นารี  จ  นโร  สีลวา
           อฏฺฐงฺคุเปตํ  อุปวสฺสุโปสถํ
           ปุญฺญานิ  กตาน  สุขุทฺริยานิ
           อนินฺทิตา  สคฺคมุเปนฺติ  ฐานํ.      

           เพราะฉะนั้น  หญิงและชายผู้มีศีล  รักษาอุโบสถประกอบด้วย
           องค์  ๘  ทำบุญอันมีสุขเป็นกำหร  จึงไม่ถูกติเตียน  ย่อมเข้าถึงสถานสวรรค์.
           (พุทฺธ)                                                  องฺ.  ติก.  ๒๐/๒๗๖.

๑๘๙.  น  เวทา  สมฺปรายาย          น  ชาติ  นปิ  พนฺธวา  
            สกญฺจ  สีลสํสุทธํ               สมฺปรายสุขาวหํ.      

            เวทมนตร์  ชาติกำเนิด   พวกพ้อง  นำสุขมาให้ในสัมปรายภพ
            ไม่ได้,  ส่วนศีลของตนที่บริสุทธิ์ดีแล้ว  จึงนำสุขมาในสัมปรายภพได้
            โพธิสตฺต)                                           ขุ.  ชา.  ปญฺจก.  ๒๗/๑๗๕.
        
       

๑๙๐.  พหุสฺสุโตปิ  เจ  โหติ         สีเลสุ  สุสมาหิโต
           อุภเยน  นํ  ปสํสนฺติ           สีลโต  จ  สุเตน  จ.      

           ถ้าเป็นพหุสูต  มั่นคงดีในศีล  บัณฑิตย่อมสรรเสริญเขาด้วยคุณ
           ๒  ประการ  คือด้วยศีลและด้วยสุตะ.
           (พุทฺธ)                                               องฺ.  จตุกฺก. ๒๑/๙.

๑๙๑.  โย  จ  วสฺสสตํ  ชีเว           ทุสฺสีโล  อสมาหิโต
            เอกาหํ  ชีวิตํ  เสยฺโย         สีลวนฺตสฺส  ฌายิโน.      

             ผู้ไม่มีศีล  ไม่มั่นคง  พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี,  ส่วนผู้มีศีล เพ่ง
             พินิจ  มีชีวิตอยู่วันเดียว  ประเสริฐกว่า.
             (พุทฺธ)                                             ขุ.  ธ.  ๒๕/๒๙. 

๑๙๒.  สีลเมวิธ  สิกฺเขถ                อสฺมึ  โลเก  สุสิกฺขิตํ
            สีลํ  หิ  สพฺพสมฺปตฺตึ          อุปนาเมติ  เสวิตํ.       

             พึงศึกษาศีลในโลกนี้  เพราะศีลที่ศึกษาดีแล้วเสพแล้วในโลกนี้.
             ย่อมน้อมนำมาซึ่งสมบัติทั้งปวง.
             (สีลวเถร)                                         ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๗.

๑๙๓.  สีลํ  รกฺเขยฺย  เมธาวี          ปตฺถยาโน  ตโย  สุเข
           ปสํสํ  วิตฺติลาภญฺจ             เปจฺจ  สคฺเค  ปโมทนํ.     

            ผู้มีปัญญาเมื่อปรารถนาสุข  ๓  อย่าง  คือ  ความสรรเสริญ
            ความได้ทรัพย์  และความละไปบันเทิงในสวรรค์  ก็พึงรักษาศีล.
            (สีลวเถร)                                          ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๗.

๑๙๔.  สีลวา  หิ  พหู  มิตฺเต          สญฺญเมนาธิคจฺฉติ
            ทุสฺสีโล  ปน  มิตฺเตหิ         ธํสเต  ปาปมาจรํ.       

             ผู้มีศีลย่อมได้มิตรมากด้วยความสำรวม  ส่วนผู้ไม่มีศีล  ประพฤติ
             ชั่ว  ย่อมแตกจากมิตร.
             (สีลวเถร)                                        ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๕๗.