๑๙๕.  อสนฺเต  นูปเสเวยฺย          สนฺเต  เสเวยฺย  ปณฺฑิโต
           อสนฺโต  นิรยํ  เนนฺติ         สนฺโต  ปาเปนฺติ  สุคตึ.       

            บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ  พึงคบสัตบุรุษ  เพราะอสัตบุรุษย่อม
            นำไปสู่นรก  สัตบุรุษย่อมให้ถึงสุคติ.
            (โพธิสตฺต)                              ขุ.  ชา.  วีส.  ๒๗/๔๓๗.

๑๙๖.  ตครํ  ว ปลาเสน                   โย  นโร  อุปนยฺหติ
           ปตฺตาปิ  สุรภี  วายนฺติ          เอวํ  ธีรูปเสวนา.     

           คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้  แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด, การ
           คบกับนักปราชญ์ก็ฉันนั้น.
           (โพธิสตฺต)                               ขุ.  ชา. วีส.  ๒๗/๔๓๗.

๑๙๗.  น  ปาปชนสํเสวี                 อจฺจนฺตสุขเมธติ
            โคธากุลํ  กกณฺฏาว           กลึ  ปาเปติ  อตฺตนํ.      

            ผู้คบคนชั่ว  ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้,  เขาย่อมยังตน
            ให้ประสบโทษ  เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้น.
            (โพธิสตฺต)                               ขุ.  ชา.  เอก.  ๒๗/๔๖.

๑๙๘.  ปาปมิตฺเต  วิวชฺเชตฺวา            ภเชยฺยุตตมปุคฺคเล  
            โอวาเท  จสฺส  ติฏฺเฐยฺย         ปตฺเถนฺโต  อจลํ  สุขํ.      

             ผู้ปรารถนาความสุขที่มั่นคง  พึงเว้นมิตรชั่วเสีย  คบแต่บุคคล
             สูงสุด  และพึงตั้งอยู่ในโอวาทของท่าน. 
             (วิมลเถร)                                  ขุ.  เถร.  ๒๖/๓๐๙.

๑๙๙.  ปูติมจฺฉํ  กุสคฺเคน                โย  นโร  อุปนยฺหติ
           กุสาปิ ปูติ  วายนฺติ                เอวํ  พาลูปเสวนา.     

            คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา  แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วย
            ฉันใด,  การคบกับคนพาลก็ฉันนั้น.
            (ราชธีตา)                                    ขุ.  ชา  มหา.  ๒๘/๓๐๓.

๒๐๐.  ยาทิสํ  กุรุเต  มิตฺตํ                  ยาทิสญฺจูปเสวติ,
          โสปิ   ตาทิสโก  โหติ               สหวาโส  หิ  ตาทิโส.

            คบคนเช่นใดเป็นมิตร  และสมคบคนเช่นใด,  เขาก็เป็นคนเช่น
            นั้น  เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้น.
            (โพธิสตฺต)                                    ขุ.  ชา.  วีส.  ๒๓/๔๓๗.

๒๐๑. สทฺเธน  จ  เปสเลน  จ
          ปญฺญวตา  พหุสฺสุเตน  จ
          สขิตํ  หิ  กรยฺย  ปณฺฑิโต.
          ภทฺโท  สปฺปุริเสหิ  สงฺคโม.      

           บัณฑิต   พึงทำความเป็นเพื่อนกับคนที่ศรัทธา    มีศีลเป็นที่รัก 
           มีปัญญาและเป็นพหุสูต,  เพราะการสมาคมกับคนดี  เป็นความเจริญ.
           (อานนฺทเถร)                                      ขุ.  เถร.  ๒๖/๔๐๕.