๗.  อติสีตํ อติอุณฺหํ             อติสายมิทํ อหุ
       อิติ วิสฺสฏฺฐกมฺมนฺเต       อตฺเถ อจฺเจนฺติ มาณเว.

       ประโยชน์ทั้งหลายย่อมล่วงเลยคนผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่า
       หนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว.
       (พุทฺธ) ที. ปาฏิ. ๑๑/๑๙๙.

๘.   อถ ปาปานิ กมฺมานิ         กรํ พาโล น พุชฺฌติ
       เสหิ กมฺเมหิ ทุมฺเมโธ        อคฺคิทฑฺโฒว ตปฺปติ.

       เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อน
       เพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้.
       (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๓๓.

๙.   ยาทิสํ วปเต พีชํ              ตาทิสํ ลภเต ผลํ
       กลฺยาณการี กลฺยาณํ       ปาปการี จ ปาปกํ.

       บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อม
       ได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่ว.
        (พุทฺธ) สํ. ส. ๑๕/๓๓๓.

๑๐. โย ปุพฺเพ กตกลฺยาโณ     กตตฺโถ นาวพุชฺฌติ 
        อตฺถา ตสฺส ปลุชฺชนฺติ     เย โหนฺติ อภิปตฺถิตา.

        ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อน แต่ไม่
        รู้สึก (คุณของเขา), ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมฉิบหาย.
        (ทฬฺหธมฺมโพธิสตฺต) ขุ. ชา. สตฺตก. ๒๗/๒๒๘.

 ๑๑.  โย ปุพฺเพ กตกลฺยาโณ     กตตฺโถ มนุพุชฺฌติ
         อตฺถา ตสฺส ปวฑฺฒนฺติ     เย โหนฺติ อภิปตฺถิตา.

          ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อน ย่อม
          สำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญ.
          (ทฬฺหธมฺมโพธิสตฺต) ขุ. ชา. สตฺตก. ๒๗/๒๒๘.

๑๒.  โย ปุพฺเพ กรณียานิ     ปจฺฉา โส กาตุมิจฺฉติ
        วรุณกฏฺฐํ ภญฺโชว       ส ปจฺฉา อนุตปฺปติ.

         ผู้ใด ปรารถนาทำกิจที่ควรทำก่อน ในภายหลัง ผู้นั้น ย่อม
         เดือดร้อนในภายหลัง ดุจมาณพ (ผู้ประมาทแล้วรับ) หักไม้กุ่มฉะนั้น.
         (โพธิสตฺต) ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๒๓.

 ๑๓.  สเจ ปุพฺเพกตเหตุ     สุขทุกขํ นิคจฺฉติ 
        โปราณกํ กตํ ปาปํ     ตเมโส มุญฺจเต อิณํ.

          ถ้าประสพสุขทุกข์ เพราะบุญบาปที่ทำไว้ก่อนเป็นเหตุ ชื่อว่า
          เปลื้องบาปเก่าที่ทำไว้ ดุจเปลื้องหนี้ฉะนั้น.
          (โพธิสตฺต) ขุ. ชา. ปญฺาส. ๒๘/๒๕.

๑๔.  สุขกามานิ ภูตานิ       โย ทณฺเฑน วิหึสติ
        อตฺตโน สุขเมสาโน    เปจฺจ โส น ลภเต สุขํ.

         สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน เบียด
         เบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข.
         (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๓๒.

๑๕.  สุขกามานิ ภูตานิ        โย ทณฺเฑน น หึสติ
        อตฺตโน สุขเมสาโน     เปจฺจ โส ลภเต สุขํ.

         สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่
         เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข.
         (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๓๒.