๑๖.  กามา กฏุกา อาสีวิสูปมา               เยสุ มุจฺฉิตา พาลา
         เต ทีฆรตฺตํ นิรเย                            สมปฺปิตา หญฺญนฺเต ทุกฺขิตา.

         กามทั้งหลายเป็นของเผ็ดร้อน เหมือนงูพิษ เป็นที่คนโง่หมกมุ่น
         เขาต้องแออัดทุกข์ยากอยู่ในนรกตลอดกาลนาน.
         (สุเมธาเถรี) ขุ. เถรี. ๒๖/๔๙๙.

๑๗.  กุหา ถทฺธา ลปา สิงฺคี                   อุนฺนฬา จาสมาหิตา
         น เต ธมฺเม วิรูหนฺติ                       สมฺมาสมฺพุทฺธเทสิเต.

         คนหลอกลวง เย่อหยิ่ง เพ้อเจ้อ ขี้โอ่ อวดดี และไม่ตั้งมั่น
         ย่อมไม่งอกงามในธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงแล้ว.
         (พุทฺธ) องฺ. จตุตฺก. ๒๑/๓๔.

๑๘.  โกธสฺส วิสมูลสฺส                            มธุรคฺคสฺส พฺราหฺมณ
         วธํ อริยา ปสํสนฺติ                           ตญฺหิ เฉตฺวา น โสจติ.

         พราหมณ์ ! พระอริยเจ้าย่อมสรรเสริญผู้ฆ่าความโกรธ ซึ่งมี
         โคนเป็นพิษ ปลายหวาน, เพราะคนตัดความโกรธนั้นได้แล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก.
         (พุทฺธ) สํ. ส. ๑๕/๒๓๖.

๑๙.  นิทฺทํ น พหุลีกเรยฺย
         ชาคริยํ ภเชยฺย อาตาปี
         ตนฺทึ มายํ หสฺสํ ขิฑฺฑํ
         เมถุนํ วิปฺปชเห สวิภูสํ.

         ผู้มีความเพียรไม่พึงนอนมาก พึงเสพธรรมเครื่องตื่น พึงละ
         ความเกียจคร้าน มายา ความร่าเริง การเล่น และเมถุนพร้อมทั้งเครื่องประดับเสีย.
         (พุทฺธ) ขุ. สุ. ๒๕/๕๑๕. ขุ. มหา. ๒๙/๔๕๗,๔๖๐.

 ๒๐.  ปรวชฺชานุปสฺสิสฺส                         นิจฺจํ อุชฺฌานสญฺญิโน
         อาสวา ตสฺส วฑฺฒนฺติ                    อารา โส อาสวกฺขยา.

         คนที่เห็นแต่โทษผู้อื่น คอยแต่เพ่งโทษนั้น อาสวะก็เพิ่มพูน
         เขายังไกลจากความสิ้นอาสวะ.
         (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๔๙.

๒๑.   ยทา ทฺวเยสุ ธมฺเมสุ                      ปารคู โหติ พฺราหฺมโณ
         อถสฺส สพฺเพ สํโยคา                     อตฺถํ คจฺฉนฺติ ชานโต.

         เมื่อใด พราหมณ์เป็นผู้ถึงฝั่งในธรรม ๒ อย่าง เมื่อนั้นกิเลส
         เครื่องตรึงทั้งปวงของพราหมณ์ผู้รู้นั้น ย่อมถึงความตั้งอยู่ไม่ได้.
         (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/๖๗.

๒๒.   ยา กาจิมา ทุคฺคติโย                     อสฺมํ โลเก ปรมฺหิ จ
          อวิชฺชามูลกา สพฺพา                    อิจฺฉาโลภสมุสฺสยา.

          ทุคติในโลกนี้และโลกหน้า ล้วนมีอวิชชาเป็นราก มีอิจฉาและ
          โลภเป็นลำต้น.
          (พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/๒๕๖.

๒๓.   เยน สลฺเลน โอติณฺโณ                  ทิสา สพฺพา วิธาวติ
         ตเมว สลฺลํ อพฺพุยฺห                       น ธาวติ น สีทติ.

         บุคคลถูกลูกศรใดแทงแล้วย่อมแล่นไปทั่วทิศ ถอนลูกศรนั้น
         แล้ว ย่อมไม่แล่นและไม่จม.
         (พุทธ) ขุ. ส. ๒๕/๕๑๘. ขุ. มหา. ๑๙/๕๐๑.

๒๔.  โลโภ โทโส จ โมโห จ                  ปุริสํ ปาปเจตสํ
         หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา                      ตจสารํว สมฺผลํ.

         โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว
         ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น
         (พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/๑๘.