๑๙๑.  อกกฺกสํ  วิญฺญาปนึ           คิรํ  สจฺจํ  อุทีรเย
           ยาย  นาภิสเช  กญฺจิ         ตมหํ  พฺรูมิ  พฺราหฺมณํ.

           ผู้ใด  พึงกล่าวถ้อยคำอันไม่เป็นเหตุให้ใคร ๆ  ขัดใจ  ไม่
           หยาบคาย  เป็นเครื่องให้รู้ความได้และเป็นคำจริง,  เราเรียกผู้นั้นว่า
           เป็นพราหมณ์.
           (พุทฺธ)                                       ขุ.  ธ.  ๒๕/๗๐.

๑๙๒.  อกฺโกธโน  อสนฺตาสี             อวิกตฺถี อกุกฺกุจฺโจ
           มนฺตาภาณี  อนุทฺธโต           ส  เว  วาจายโต  มุนิ.

           ผู้ใด  ไม่โกรธ  ไม่สะดุ้ง  ไม่โอ้อวด  ไม่รำคาญ  พูดด้วยปัญญา
           ไม่ฟุ้งซ่าน  ผู้นั้นแลชื่อว่า  เป็นมุนี  มีวาจาสำรวมแล้ว.
           (พุทฺธ)          ขุ.  สุ.  ๒๕/๕๐๐.    ขุ.  มหา.  ๒๙/๒๕๗.

๑๙๓.  อพทฺธา  ตตฺถ  พชฺฌนฺติ          ยตฺถ  พาลา  ปภาสเร
           พทฺธาปิ  ตตฺถ  มุจฺจนติ            ยตฺถ  ธรีรา  ปภาสเร.

           คนเขลา  ย่อมกล่าวในเรื่องใด  ไม่ถูกผูกก็ติดในเรื่องนั้น, คน
           ฉลาดย่อมกล่าวในเรื่องใด  แม้ถูกผูก  ก็หลุดในเรื่องนั้น.
           (โพธิสตฺต)                               ขุ.  ชา.  เอก.  ๒๗/๓๙.

๑๙๔.  ปรสฺส  วา  อตฺตโน  วาปิ  เหตุ
            น  ภาสติ  อลิกํ  ภูริปญฺโญ
            โส  ปูชิโต  โหติ  สภาย  มชฺเฌ
            ปจฺฉาปิ  โส  สุคติคามิ  โหติ.

            ผู้มีภูมิปัญญา  ย่อมไม่พูดพล่อย ๆ  เพราะเหตุแห่งคนอื่น
            หรือตนเอง  ผู้นั้นย่อมมีผู้บูชาในท่ามกลางชุมชน  แม้ภายหลังเขา
            ย่อมไปสู่สุคติ.
            (มโหสธโพธิสตฺต)                   ขุ.  ชา.  วีสติ.  ๒๗/๔๒๗.

๑๙๕.  ยํ  พุทฺโธ  ภาสตี  วาจํ           เขมํ  นิพฺพานปตฺติยา
           ทุกฺขสฺสนฺตกิริยาย                สา  เว  วาจานมุตฺตมา.

            พระพุทธเจ้าตรัสพระวาจาใด  เป็นคำปลอดภัย  เพื่อบรรลุพระ
            นิพพาน  และเพื่อทำที่สุดทุกข์,  พระวาจานั้นแล  เป็นสูงสุดแห่งวาจา
            ทั้งหลาย.
            (วงฺคีสเถร)                               ขุ.  เถร.  ๒๖/๔๓๔.

๑๙๖.  สจฺจํ  เว  อมตา  วาจา              เอส  ธมฺโธ  สนนฺตโน
           สจฺเจ  อตฺเถ  จ  ธมฺเม  จ           อหุ  สนฺโต  ปติฏฺฐิตา.

           คำสัตย์แล  เป็นวาจาไม่ตาย  นั่นเป็นธรรมเก่า  สัตบุรุษทั้งหลาย
           เป็นผู้ตั้งมั่นในคำสัตย์ที่เป็นอรรถและเป็นธรรม.
           (วงฺคีสเถร)                                ขุ.  เถร.  ๒๖/๔๓๔.