เหตุสมควรที่ท่านอนุญาตให้พระฉันเภสัช ๕ ได้ คือ กรณีภิกษุไข้จำเป็นต้องบำรุงร่างกาย ต้องฉันยาในเวลาวิกาล ก็ฉันเภสัช ๕ นี้เพื่อลองท้อง หรือมีญาติโยมนำมาถวาย ก็ฉันเพื่อฉลองศรัทธาเขาได้อยู่ แต่ไปสรรหามาฉันเองเพื่อบรรเทาความหิว ฉันเพื่อให้อิ่มก็เท่ากับฉันเป็นอาหาร ก็ผิดวัตถุประสงค์ที่ท่านอนุญาตให้ฉันเป็นยา ปรับอาบัติทุกกฏ

พระปฏิบัติท่านจะรู้เองว่า อันใดควร อันใดไม่ควร การปฏิบัติที่มุ่งหวังความพ้นทุกข์ หากกระทำการใด ๆ ให้ผิดไปจากพระวินัย ก็ได้ชื่อว่า เป็นมิจฉาทิฏฐิ พระปฏิบัติท่านจะไม่กระทำเลย เพราะถ้าเห็นสวนทางกับพระธรรมวินัย ก็เท่ากับขัดแย้งต่อพระพุทธเจ้า ก็ไม่มีวันจะได้บรรลุมรรคผลนิพพานใด ๆ

คุณเป็นฆราวาส จงประพฤติอยู่ในศีลของฆราวาสไปให้ดีเถิด วินัยของพระ ก็เป็นเรื่องของพระ หากจะศึกษาเพื่อประดับความรู้ก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าจะทำอย่างพระโดยไม่รู้จักฐานะของตนเอง ระวังมันจะเดือดร้อน แล้วจะอยู่กับโลกไม่ได้ ดีไม่ดีจะไปเพ่งโทษคนอื่น หรือไปเพ่งโทษพระที่ประพฤติไม่ตรงกับที่ตนเองเข้าใจ

ถ้าเป็นฆราวาส คุณจะไปหาเภสัช ๕ มากิน กินจนท้องแตก ก็ไม่ผิดศีล ๕ ศีล ๘ หากอยากทำก็ทำได้ แต่ถ้าไม่อยากทำ จะไม่ทำก็ได้เหมือนกัน ไม่มีข้อบังคับในฆราวาส ให้ใช้ดุลยพินิจเอาเอง มันผิดเฉพาะศีล ๒๒๗ ของพระแค่นั้น ศีลของฆราวาสที่เกี่ยวกับเรื่องกิน จงระวัง! อย่าไปกินอาหารในเวลาวิกาลเท่านั้นก็พอ ส่วนของขบเคี้ยวในเวลาวิกาล อยากกินอะไรก็กินเข้าไป เท่าที่ผู้ถือศีล ๘ จะควรกินได้

กราบ ขอบพระคุณพระอาจารย์ครับ 

 กราบนมัสการพระอาจารย์ด้วยความเคารพ