เวลามันง่วงคือจิตมันเผลอจากคำบริกรรมแล้วเคลิ้มไป มันเป็นปกติของคนที่เพิ่งเริ่มฝึกหัด ยังมีสติไม่แก่กล้า มันมักจะเคลิ้ม ถ้าสู้ไหวก็พยายามอดทนนั่งต่อไปจนมันเกิดเวทนาเจ็บปวด จิตต้องสู้กับเวทนาแทน ฝึกสู้กับเวทนาบ่อย ๆ สติจะค่อย ๆ แก่กล้าขึ้น ความง่วงก็จะหายไปเอง

ถ้าทนง่วงไม่ไหว แต่ยังไม่อยากนอน ก็ลุกออกไปเดิน กระโดดโลดเต้นสักพักให้เหงื่อออก แล้วค่อยกลับมานั่งใหม่ แต่ถ้าทนง่วงไม่ไหว แล้วอยากนอน ก็นอนซะ  วันหน้าค่อยตั้งท่าสู้กับมันใหม่ พยายามฝึกจิตต่อสู้กับความง่วงไปเรื่อย ๆ อย่ายอมตามมัน ฝึกไปจนกว่าจะต่อสู้เอาชนะมันได้ คือง่วงแต่ฝืนทนได้ไม่ยอมนอน การภาวนาก็จะก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ

ถ้ามัวแต่นอน การภาวนาก็ไปไม่ถึงไหน เพราะมัวแต่นอนจนหมอนแตกก่อน ต้องคอยหาหมอนมาเปลี่ยนใหม่อยู่เรื่อย ๆ ดีไม่ดี นอกจากหมอนแตกแล้ว ยังที่นอนแตก เสื่อขาด ยิ่งลำบากหนักเข้าไปอีก

ขอบพระคุณค่ะ