กราบ นมัสการครับ

เรื่องมีอยู่ว่าผมได้ฟังเทปคำสอนของหลวงปู่หล้า เรื่องอนันตริยกรรมครับ มีข้อหนึ่งคือสังฆเภท ที่ว่ายุยงให้สงฆ์เเตกเเยก เลยนึกไปถึงสมัยเคยบวชวัดป่าเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนบวชก็ปฎิบัติข้อวัตรทุกอย่าง กวาดศาลา กวาดตาด สรงน้ำพ่อเเม่ครูบาอาจารย์ ฯลฯ 

ตอนเเรกๆก็ไม่มีอะไรครับ พอดีตอนหลังใกล้เข้าพรรษา พระเข้ามาอยู่เยอะขึ้นก็จะมีประเด็น คือ มีพระบางองค์ที่เเก่พรรษากว่าพึ่งเข้ามาจำพรรษา จะชอบจับผิดเกือบถูกข้อวัตรเช่น ถูศาลาก็หาว่าเสียงดัง(คือไม้ถูมันตกร่องกระเบื้องครับ เลยมีเสียงดังป๊อกๆเวลาถู)  กวาดตาดก็ต้องกวาดตรงนั้นตรงนี้  คือมันจุกจิกทุกจุดครับ เรียกหาเรื่องจับผิดตลอดเวลากับพระเล็กพระน้อย ตัวผมเองไม่ได้มีทิฎฐิที่จะฟังคำสั่งสอนนะครับ เพราะบ้างเรื่องท่านอื่นเตือนก็มีเพราะผิดจริงเเต่นานๆท่านเตือนทีครับ พระใหม่ที่พึ่งบวชต่อจากผมก็โดนพระองค์ว่านั้นเหมือนกันครับ  จนบางครั้งมันอยู่ในวัดมันอ้างว้างไม่รู้จะปรับทุกข์กับใคร ด้วยความเป็นพระก็จริง เเต่ก็ยังเป็นปุถุชนอยู่ ก็ได้เเต่ระบายความในใจออกมาเพื่อปรับทุกข์กัน เเต่การปรับทุกข์เราพูดความจริงออกมาล้วนๆนะครับ ไม่ได้เติมเเต่ง ประมานว่า "ครูบา ผมเข้าใจครูบานะ เราโดนว่าเหมือนนะ"

ส่วนเวลาต้องเจอกับพระองค์นั้นเราก็ทำไปตามหน้าที่ เคารพตามอาวุโส เพียงเเต่เรารู้ว่าท่านนิสัยเเบบไหน ส่วนเวลาอุโบสถ ปาติโมก สังฆกรรมอะไรที่วัดก็ลงพร้อมเพรียงกันครับ

ผมเลยสงสัยว่าการปรับทุกข์ ระบายความในใจให้เพื่อนพระด้วยกันฟัง มันถือเป็นการสังฆเภทหรือเปล่าครับ

กราบนมัสการครับ