๑๕ เมษายน ๒๕๕๗  เขาพร้อมใจกันมารดน้ำดำหัว ขอพรปีใหม่

เมื่อคืนที่ผ่านมาพายุฝนพัดกระหน่ำแรงมาก โชคดีที่ไม่มีอะไรเสียหายมากมาย นอกจากเศษกิ่งไม้ใบไม้ขาดตกเกลื่อนกระจายไปทั่วบริเวณวัด พอเรากลับจากบิณฑบาตก็ปรากฏว่า โยมที่มาวัดแต่เช้าปัดกวาดเก็บกันเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน เราเห็นแล้วก็นึกชมในใจว่า "เอ้อ!! มันต้องอย่างนี้ ไม่ต้องรอให้ครูบาอาจารย์เอ่ยปาก"

ตั้งแต่วันนี้ไปก็เป็นวันรดน้ำดำหัว เป็นประเพณียิ่งใหญ่ของคนเมืองเหนือทีเดียว ส่วนการเล่นสาดน้ำกัน ก็ว่ากันมาแต่ต้นเดือนแล้ว ตอนเช้าบิณฑบาตชาวบ้านก็ออกมาใส่บาตรกันเพียบ ถ่ายบาตรสามสี่เข่งใหญ่ทีเดียว ญาติโยมมาวัดก็ประมาณร้อยคนเศษ เขาก็มาจัดเตรียมจัดดอกไม้ไว้แต่เมื่อวานตอนเย็น ตกแต่งประดับประดาซะสวยงามทีเดียว

อันที่จริงโดยความรู้สึกส่วนตัวแล้ว เราก็ไม่ได้ยินดีให้เขามาทำอย่างนี้ซะทีเดียว แต่เราก็ไม่อาจไปขัดศรัทธาของพวกเขา และเราก็พิจารณาแล้วว่า เขามาทำกันด้วยความเคารพเลื่อมใสโดยบริสุทธิ์ใจ ถ้าหากเขาไม่ศรัทธาแล้ว ต่อให้ไปร้องเรียกเชื้อเชิญให้มา ก็ยากที่จะให้เขาพากันมาอย่างนี้ได้

ก็มีการไหว้พระสวดมนต์ ทำวัตรขอขมาตามธรรมเนียม เราก็เทศน์ธรรมะให้ฟังกันพอเป็นเครื่องเตือนสติเตือนใจไม่ให้หลงมัวเมาและประมาทในการดำเนินชีวิต ก็ออกจะดุเดือดไม่ใช่น้อยตามสไตล์ของเรา คือเราชอบพูดแบบขวานผ่าซาก และก็ถึงลูกถึงคน ธรรมะยากๆแต่พูดให้มันฟังง่ายๆ  ฟังแล้วเข้าใจได้ทันที ชนิดที่ไม่ต้องให้ใครมาแปลให้ยาก  และตีกลางแสกหน้ากิเลส ทุกดอกทุกเม็ดไม่มีพลาดเป้า ๕๕๕

แต่เทศน์อย่างนี้ ก็มีแต่เฉพาะที่ในวัดเท่านั้น  ที่อื่นเราไม่เคยเทศน์  เพราะจริตนิสัยของคนฟังย่อมต่างกัน ถ้าเทศน์แรงนักคนฟังอาจตำหนิ ดีไม่ดีก็กลายเป็นผลเสียได้ แทนที่จะได้บุญเลยกลายเป็นบาปไป แต่สำหรับคนที่มาวัด เราถือว่า เขามาด้วยศรัทธา และพร้อมที่จะให้โขกสับแล้ว เราก็ใส่ได้แบบเต็มเหนี่ยว แต่ก็มีคติดีนะ  เอามารีเพลย์ให้ฟังนิดก็ได้

"จะปีใหม่ หรือ ปีเก่า มันไม่เคยช่วยทำใครให้ดีขึ้นมาได้ วันเวลาก็คือ มืดเกิดแล้วดับ แจ้งเกิดแล้วดับ หมุนเวียนเปลี่ยนไปอย่างนี้ โลกก็ไปสมมติชื่อเสียงเรียงนามให้เขาเอง แล้วก็มาหลงว่า เป็นปีใหม่ ปีเก่า วันนั้น เดือนนั้น ปีนั้น พ.ศ.นั้น  วันดี วันไม่ดี วันฟู วันฟุบ เป็นบ้าไปกันใหญ่  ใครจะว่า เป็นวันดีแค่ไหนก็ตาม ถ้าเราทำไม่ดี มันก็ไม่ดีทั้งนั้น  หรือใครจะว่า เป็นวันไม่ดีก็ตาม ถ้าเราทำดี มันก็ดีอยู่วันยังค่ำ มันไม่ขึ้นอยู่กับลมปากสกปรกของใคร มันขึ้นอยู่กับการกระทำของเรานี่ต่างหาก จะดีหรือไม่ดี อยู่ที่การกระทำของเรานี้ ไม่ได้อยู่ที่ลมปากของใคร"

"โลกมันก็เป็นบ้ามาอย่างนี้ไม่รู้กี่กัปป์กี่กัลป์แล้ว เราก็จะมาเป็นบ้าไปกับมันอยู่อย่างนี้ ไม่ลืมหูลืมตาบ้างเลยหรือ? พระพุทธเจ้ามาประกาศธรรมสอนโลก กี่พระองค์ก็มาสอนอย่างเดียวกัน คือ ให้ละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใสและบริสุทธิ์ พวกเรานี้มันจะมืดบอด ถึงกับปิดหูปิดตาตัวเอง ไม่ยอมให้ธรรมะแทรกซึมเข้าไปในจิตใจบ้างเลยเชียวหรือ? จะตั้งหน้าตั้งตา มีแต่ทำร้ายตัวเอง ด้วยการคิดชั่ว ทำชั่ว และพูดชั่ว ไปจนวันตายอย่างนั้นเลยหรือ? ไม่สงสารตัวเองบ้างหรืออย่างไร?  เคยระลึกบ้างได้ไหมว่า เราเกิดมาชาตินี้ เราทำความดีอะไรมาแล้วบ้าง  ทานเคยทำมาสักแค่ไหน?  ศีลห้า ศีลแปดเคยรักษาได้สักกี่วัน? สมาธิเคยนั่งพอให้จิตสงบยิบๆแย๊บๆ มีหรือไม่? ปัญญาเคยพิจารณาสภาวธรรมใหัมันรู้เห็นตามความเป็นจริง ดังธรรมท่านสอน เคยหรือไม่?"

"เราเป็นคน มันต้องรู้จักสำรวจตรวจตรองดูตัวเองอย่างนี้ อย่าไปสนใจดูคนอื่น  คนเรามันเป็นบ้าเก่งแต่ไปดูความผิดของคนอื่น ความผิดของตัวเองกองเท่าภูเขา มันไม่ดู  เวลาคนอื่นมันโกรธ มันด่าโคตรพ่อโคตรแม่เรา ก็ไปโมโหเขา อยากต่อย อยากตี อยากฆ่า อยากทำร้ายเขา หาว่าเขามาด่าเรา เขาด่าว่า ด้วยเรื่องจริงก็โกรธ  เขาด่าว่าด้วยเรื่องไม่จริงก็ยิ่งโกรธ แต่ทีเวลาตัวเองไปด่าโคตรพ่อโคตรแม่คนอื่น ไม่เห็นมันโกรธตัวเองบ้าง  บางทีก็เที่ยวได้ตำหนิคนอื่น นินทาคนอื่น แม้อยู่ในใจก็นินทาเขาตลอด  คนอื่นจะไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินก็ตาม แต่ตัวเราเองก็รู้เห็น และได้ยินตลอดเวลา  ทำไมไม่โกรธตัวเอง ? ทำไมปล่อยให้กิเลสตัวสกปรกตัวนี้ มันมาอาลวาดอยู่ภายในใจตัวเองได้ตลอดเวลาอย่างนี้?"

"เราเคยรู้ไหมว่า คนในโลกนี้มันตายกันทุกวัน ตายกันวันหนึ่งเป็นพันๆคน เราเคยคิดไหมว่า  เราอาจจะเป็นคนตายคนหนึ่ง ของคนที่จะตายในวันนี้ก็ได้ เคยคิดไหม?  มันมีหลักประกันอะไรหรือ?  ที่จะบอกว่า เราจะไม่กลายเป็นคนตายในวันนี้  ใครมารับประกันความตายให้เราได้  คนที่จะตายในวันนี้  มันก็ไม่เคยคิดว่า มันจะตาย แต่บทเวลาที่มันต้องตาย มันก็ตายในทันที อยู่ในป่าก็ตายได้ อยู่ในกระต๊อบก็ตายได้ อยู่ในคฤหาสน์สวยหรูก็ตายได้ เป็นเศรษฐีก็ตาย เป็นขอทานก็ตาย มันตายกันทั้งโลกอย่างนี้ ตายแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ตายอย่างมืดบอด ตายอย่างหิวโหย เพราะเวลาที่มันเป็นๆอยู่ มันไม่เคยสนใจสร้างบุญกุศลคุณงามความดีอะไรเลย  ตั้งหน้าตั้งตาสั่งสมแต่ความชั่วช้าเลวทรามกันทั้งนั้น"

"โลภเท่าไรก็ไม่มีคำว่าพอ  โกรธแค่ไหนก็ไม่สนใจจะพอ  หลงแค่ไหนก็ไม่รู้จักว่าเมื่อไรจะพอ  มันคอยแต่จะสั่งสม ความโลก ความโกรธ ความหลง ไอ้สามตัวนี้เท่านั้นเองหรือ? ทีเวลาจะทำทาน มันกลับมากระซิบบอกว่า แค่นี้พอนะ  เวลาจะรักษาศีล มันก็คอยกระซิบว่า เท่านี้พอนะ  เวลานั่งสมาธิมันก็คอยกล่อมให้พอก่อนนะ เดี๋ยวจะเคร่งเกินไป  เวลาจะคิดค้นด้านปัญญามันก็จ้องแต่จะบอกว่าพอล่ะนะ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ มันบ้าไหมคนเรา?  สิ่งที่วิเศษและมีคุณค่ายิ่งไปกว่า ไอ้โลภโกรธหลง สามตัวนี้  มันไม่สนใจจะไขว่คว้าเลย คอยกีดคอยกันคอยขัดคอยขวางคอยห้ามอยู่ตลอดเวลา  เกิดเป็นคนทั้งที ได้พบพระพุทธศาสน อันเป็นศาสนาของท่านผู้เป็นจอมปราชญ์เลอเลิศไม่มีใครเสมอเหมือน จะมานิ่งดูดายไขว่คว้าหาคุณงามความดีไม่ได้เลย  สมควรไปตายซะดีกว่าไหม?  อยู่ไปก็หนักโลกหนักศาสนาซะเปล่าๆ"

นี่!!  ยกตัวอย่างแค่พอเบาะๆละเน้อ!! ถ้ายกมาทั้่งหมด เดี๋ยวจะมีคนหัวใจวายตายซะก่อน ๕๕๕