ให้เขาแยกแยะระหว่างภาพจริงที่เห็นด้วยตา เสียงที่ได้ยินด้วยหู กับภาพที่จิตปรุงแต่งขึ้น และเสียงที่เกิดขึ้นในจิต กำหนดสติให้รู้ว่า มันเป็นคนละส่วนกัน ไม่ใช่อันเดียวกัน ให้ใช้ปัญญาพิจารณาภาพที่เกิดในจิตให้เห็นชัดว่า มันเป็นเพียงนามธรรมเกิดแล้วดับอยู่ภายในจิต ไม่มีอะไรไปเกี่ยวพันกับวัตถุทางภายนอก ภาพในจิต เสียงในจิต มันเป็นความปรุงแต่งของจิตที่เกิดขึ้นตามจริตนิสัยของแต่ละคน บางทีก็เกิด บางทีก็ไม่เกิด ไม่มีอะไรจริงจังอย่างแน่นอน บางอย่างก็อาจจริง บางอย่างก็อาจไม่จริง ให้ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นชัดว่า มันเป็นเพียงนามธรรมเกิดแล้วดับ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตนของใคร ถ้าใจไปหลงว่า ภาพในจิตเป็นคนเป็นสัตว์ มันอาจทำให้จิตหลงผิดและเกิดวิปลาศได้

ส่วนวัตถุจริง ๆ นั้น ต้องเห็นด้วยตา ต้องได้ยินด้วยหู มันเกิดอยู่ทางภายนอก ไม่มีวัตถุอะไรเข้าไปอยู่ในจิต จึงไม่ควรให้ใจไปหลงยึด สำคัญผิดว่า นามธรรมคือภาพและเสียงที่เกิดอยู่ภายในจิตเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นวัตถุ สิ่งของใด ๆ พิจารณาให้เห็นชัดว่า มันเป็นนามธรรมเกิดแล้วก็ดับ ไม่มีสาระอะไร ทำใจให้สงบด้วยบริกรรมพุทโธ ๆๆๆ ไว้เรื่อย ๆ ถ้าใจสงบแล้ว มันจะเห็นความจริง แล้วจิตมันปล่อยวางเอง