ถ้าอยากฝึกจิตให้มีสติมากขึ้น ต้องบังคับจิตให้หยุดคิดปรุงแต่งเรื่องทางโลกทั้งปวง แล้วหันมากำหนดจิตให้อยู่กับอารมณ์กรรมฐาน เช่น พุทโธ เป็นต้น บังคับจิตอยู่กับอารมณ์กรรมฐานอย่างใดอย่างหนึ่ง โดยกำหนดคำบริกรรมพุทโธให้ได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน ทำได้ทุกอิริยาบถ

ถ้าจิตหยุดอยู่กับพุทโธได้นานเท่าไหร่ ก็เท่ากับ เรามีสติอยู่เท่านั้น ถ้าเมื่อไรจิตเผลอจากพุทโธไปคิดเรื่องอื่น นั่นคือ จิตไม่มีสติแล้ว การไปตามรู้ความคิดนั้น ถ้าสติยังไม่แก่กล้า โดยมากมักจะหลงไปกับความคิดเป็นส่วนใหญ่ ถ้าสติแก่กล้าแล้ว ไม่มีการตามรู้ความคิด แต่สติจะเป็นตัวพาจิตให้คิดไปในทางปัญญาวิปัสสนา ไม่ใช่คิดแบบโลก ๆ คือคิดเพลินไปกับเรื่องราวต่าง ๆ

พวกที่สอนให้ตามรู้ความคิด คือพวกที่ภาวนายังไม่เป็น ต้องหยุดคิดให้ได้เสียก่อน สติจึงจะมีกำลังแก่กล้าขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อสติแก่กล้าแล้ว จิตคิดอะไรก็จะรู้ทันที ถ้าจิตจะคิดอะไรที่ไม่ดี ก็จะถูกสติขัดขวางทำลาย ทำให้คิดไม่ดีไม่ได้ จิตก็จะถูกสติบังคับให้คิดไปในทางเสริมสร้างปัญญา เรียกว่า เดินวิปัสสนา ฝึกพิจารณา กาย ให้เห็นเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

การที่จิตจะพิจารณาสิ่งเหล่านี้ได้ จิตต้องมีสติแก่กล้าในระดับหนึ่ง อย่างน้อยก็ต้องฝึกสติจนสามารถหยูดจิตอยู่กับพุทโธได้เป็นเวลานาน ๆ จิตจึงสงบนิ่งไม่ไปคิดเรื่องโลกภายนอกให้เกิดอารมณ์ยินดียินร้ายขึ้นมาเป็นเหตุก่อกวนจิตให้คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย ๆ เมื่อมีสติบังคับจิตได้ จึงจะฝึกปัญญาให้เกิดขึ้นได้ต่อไป

ฉะนั้น ด่านแรกของนักปฏิบัติคือ ต้องหยุดจิตให้อยู่กับพุทโธให้ได้ก่อน

 กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ