กราบนมัสการพระอาจารย์ค่ะ

หนูยังอายุไม่ถึง 30 แต่พบเจอความทุกข์ในชีวิตมาเยอะและมีความสนใจในพระพุทธศาสนา เชื่อเรื่องกรรม การเจริญสติและการหลุดพ้น หนูจึงหมั่นหาความรู้ทางพระพุทธศาสนาและเริ่มปฏิบัติธรรม และรู้สึกเหมือนเวลาอยู่ในที่ที่เขาปฏิบัติธรรมเหมือนเป็นที่ของหนู เหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ แต่หนูยังมีภาระหน้าที่ทางโลก หนูสังเกตเห็นตัวเองเหมือนเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากกับโลก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย ความสนุกบันเทิง ความทุกข์โศก หนูยังมีความขุ่นข้องหมองใจบ้างแต่เบาลงไปมาก ยังมีความหงุดหงิดแต่ก็หายเร็ว แต่ภายนอกหนูดูเหมือนเฉยๆ ไม่สนใจความวุ่นวายขัดแย้ง ไม่ชอบทำบาป ผิดศีล ไม่ชอบเบียดเบียนใคร ชอบช่วยเหลือคนอื่นและรักความสงบ แต่บางทีหนูถูกคนอื่นๆเข้าใจผิด หรือมองว่าเราผิดปกติที่เฉยๆ ไม่ค่อยพูด หรือไม่ค่อยพูดเล่นรื่นเริง แล้วโดนคนอื่นๆ พูดจาไม่ดี หรือพยายามจะให้เราเปลี่ยน แต่หนูไม่ได้รู้สึกเหมือนเราจะสามารถรื่นเริงได้ มันเหมือนหนูชอบอยู่นิ่งๆ เฉยๆมากกว่า แต่ก็มักจะถูกมองหรือถูกพูดถึงว่าเราแปลกๆ บางคนตีความไปเลยว่าหนูเป็นโรคทางจิตหรือเป็นคนผิดปกติ

หนูอยากเรียนถามว่าที่หนูเป็นอยู่ หนูมาถูกทางแล้วหรือเปล่าคะ หนูชอบการศึกษาธรรมะ สนใจเรื่องกรรม การเจริญอานาปานสติและการหลุดพ้นจากวัฏสังสาร แต่บางทีหนูคิดสับสนเพราะยังต้องใช้ชีวิตทางโลกและอาจจะต้องเจอกับคนที่ไม่เข้าใจค่ะ ขอบคุณค่ะ